Uzun kış gecelerinde yanımda olmayışına üzülmüyorum artık!
Zira üzülmem ile iki yakam bir araya gelmiyor, gelmiyor, gelmiyor!
Asumanda ki yıldızları saymaya çalışırken,
Mışıl mışıl uyuduğum gecelere de özlem duymuyorum artık!
Yokluğunda, kesik uçlu kalemlerle adını yazmıyorum günlüğümün bembeyaz sayfalarına!
Şarıl şarıl buz gibi akan aşkın pınar başlarında seni heyecanla beklemiyorum!
Zikirlerimin neticesinde senin vuslatını yerin göğün sahibi
Her şeye kadir olan Allah’tan dilemiyorum!
Yollarını gözlemiyorum!
İkindi çaylarını da büyük bir keyifle sensiz içiyorum!
Gördüğüm hiçbir güzeli sana benzetmiyorum!
Artık konusu sen olan hiçbir şiir yazmıyorum!
Sana olan sevgi ve muhabbetimin tamamen bitmesine de içerlenmiyorum!
Âşıklar meclisinde söz sırası bana geldiğinde, seni hiç konuşmuyorum!
Gül sevdalısı bülbüllerin bir hoş şakımasını beğenmezken,
Uğursuz baykuşların ötmesinden hoşlanır oldum!
Çünkü gönlümdeki güzellikleri acı sözlerinle kezzap dökmüş gibi kuruttun!
Varlığın, nadide güzelliğin, maharetin artık benim için hiçbir önemi yok, yok, yok!
Umut çiçeklerimin dahi can sularını vermedin, bile bile büyümelerini engelledin!
Bembeyaz güvercinlerimin kur yapmasına bile tahammül etmedin!
Senin için yaptığım birbirinden manidar iyiliklerimi çarçabuk unuttun!
Yalnız yaşamayı, sevmediğim halde şimdi yalnız yaşamak adım soyadım olmuş!
Ölmeyi kolay kolay düşünmezdim ama şimdi her an ölmeyi canı gönülden arzu edenlerdenim!
Bendeki sevinç ve neşe dolu yarına dair pespembe umutlarım, rahmete dönüşmeyen,
İnsanın ruhuna gam ve kasvet dolduran, kapkara bulutlara dönmüş!
Unutma senin bir hesabın varsa, Allah’ın da bir hesabı var!
Beni bana bırakmakla, beni bana küstürmekle mutlu oluyorsun!
Benden uzak ol istersen dünyanın en mutlu insanı ol!
Beni hiç mi hiç ilgilendirmiyor artık!
Çünkü beni her daim hor ve hakir görmekle, mutluluktan yanakların al al oluyor!
İsmini taşıyan, başka insanları gördüğümde, hemen uzaklaşıyorum oradan!
Çünkü gönlümdeki en güzel yerin bomboş!
Bomboş olduğuna da asla ve asla üzülmüyorum!
Çünkü sen, bindiğin dalı kestin!
Çünkü sen, yediğin tabağı kirlettin!
Çünkü sen, yazın Temmuzunda içtiğin buz gibi berrak suları bulandırdın!
Çünkü sen, her daim kendini dev aynasında gördün!
Çünkü sen, insanı yüzde yüz cehennemlik eden, zalimliği kendine şiar edindin!
Çünkü sen, yakınlarımı bile bile uzak ettin!
Çünkü sen, o güzelim gözlerinle görülmesi gerekenleri görmedin!
Çünkü sen, zerre-i miskal kadar bana saygı duymadın!
Çünkü sen, günün birinde öleceğini hiç düşünmedin!
Çünkü sen, her zaman kendi şarkını söyledin!
Çünkü sen, insanı sorgusuz sualsiz cennetlik eden sevgi ve muhabbeti gönlünde bulundurmadın!
Yazmaktan hicap ettiğim, ve söylemeyi kendime yakıştırmadığım daha çok çünkülerim var!
27/ Aralık/ 2024