Adını Sen Koy

Bir gece vakti, şehrin ışıkları usulca yansıyor denizin dalgalı yüzüne.
Sokaklar boş, bir tek adımlarım yankılanıyor taş kaldırımlarda.
Hafif bir esinti yüzümü okşuyor; içinde geçmişin tanıdık kokuları, anıların tozlu yüzleri...

Hayat, bir zamanlar bizimleydi.
Gülüşlerin yankılandığı, umutların sımsıkı sarıldığı günler vardı.
O zamanlar her şey bir isme bürünürdü:
senin adın.
Şimdi, kalbimde bir boşluk, dilimde yalnızca suskunluk var.

"Adını sen koy," derdim her bakışımda.
O gözlerin konuşurdu benimle, sessiz ama derinden.
Bütün bir evreni barındıran o bakışlar şimdi nerede?
Ellerimle dokunduğum hayaller, şimdi avuçlarımda bir rüzgar gibi dağılıyor.

Yıllar geçti. Ama o gece... O gece adını koyamadığım bir sızı büyüdü içimde.
Şarkılar artık bizim için çalmıyor, ama notalar hala eskisi kadar keskin.
Bu hikayeyi kim tamamlayacak?
Yarım kalan kelimelere kim anlam katacak?

Şimdi, bu şarkının her tınısında sen varsın.
Her sözünde senin sessizliğin yankılanıyor.
O boşluğa bir anlam arıyorum, ama senin adını koymaya hala cesaret edemiyorum.
Çünkü bazen bazı isimler, dile dökülünce eksilir.

Eğer bu yazı bir hikaye olsaydı, sonunu sen yazardın. Ama şimdi, bu bir hatıra. Adını sen koy.

Mavi Şair