Kadere Dokunan Kadın
Çocukluğumun dar sokaklarında,
Anılarım yankılanır her köşe başında.
Ellerimde solmuş oyuncaklarım,
Dilimde
zamansız bir şarkı.
Ve sen, kim bilir hangi kaderin cilvesi?
Hangi düşüşün ardından doğdun bana?
Sesimi duyan bir evren miydi,
Yoksa
gecelerime şahitlik eden Ay’ın hediyesi mi?
Ben geçmişime zincirlenmiş,
Sessiz bir gölge gibi yaşarken,
Bir ses yankılandı içimden:
"Böyle tek başına olmaz."
Sanki evren elini uzattı,
Ve seni gönderdi yanıma.
Sen geldin,
Bir kar tanesi gibi usulca dokundun yaralarıma.
Senin gözlerin,
Bütün suskunluklarıma bir yanıt gibi,
Ve varlığın,
Çocukluğumun boşluğuna dolan bir armağan.
Artık yalnız değilim,
Ne geçmişin hayalleri,
Ne de geleceğin belirsizliği,
Korkutuyor beni.
Seninle
zaman,
Bir anıya dönüşmüyor sadece;
Bir anlam buluyor.
Her kelimen bir şiir,
Her bakışın bir çağrıdır.
Sen mi evrene dokundun,
Yoksa evren mi sana?
Bilmiyorum.
Ama seninle,
Çocukluğumun yankısı,
Bir şarkıya dönüştü:
Huzurun ezgisi.
Ve anlıyorum ki,
Beni bana hatırlatan sen,
Anılarım, bugünümün
Ve yarınımın ta kendisisin.
Mavi Şair