"Acı çekmek özgürlükse
Özgürdük ikimiz de
O, yuvasız çalıkuşu
Bense kafeste kanarya
O, dolaşmış daldan dala
Savurmuş yüreğini
Ben bölmüşüm yüreğimi
Başkaldıran dizelere
Kavuşmak özgürlükse
özgürdük ikimiz de
elleri çığlık çığlık
yan yana iki dünya
ikimiz iki dağdan
iki hırçın su gibi
akıp gelmiştik
buluşmuştuk bir kavşakta
unutmuştuk ayrılığı
yok saymıştık özlemeyi
şarkımıza dalmıştık
mutluluk mavi çocuk
oynardı bahçemizde
aramakmış oysa sevmek
özlemekmiş oysa sevmek
bulup bulup yitirmekmiş
düşsel bir oyuncağı
yalanmış hepsi yalan
sevmek diye bir şey vardı
sevmek diye bir şey yokmuş
Acı çektim günlerce
Acı çektim susarak
Şu kısacık konutlukta
Deprem kargaşasında
Yaşadım birkaç bin yıl
Acılara tutunarak
Acı çekmek özgürlükse
Özgürüz ikimizde
acılardan artakalan
işte o bakışlarmış
kuğu diye gözlerimde
gün batımı bulutlarmış
yalanmış hepsi yalan
savrulup gitmek varmış
ayrı yörüngelerde..."

Ne güzel demiş Ustamız, acıların içinden geçerek, baş kaldırarak, direnerek, sadece yazarak değil; yaşayarak da üstelik...Bu ve diğer şiirlerinde, bu acı o kadar derinden hissediliyor ki...Bazı şiirler kalbinde kabuk tutmayan bir yaradır ve yatılı kalan bir acı...

En acılı günlerimizde onlara sarılıp, teselli ararız ama aynı zamanda onların kimseye baş eğmeyen bu direncinden de kuvvetli bi güç alırız.

Şiirlerinin bu kanayan yaralara parmak basıp, dile getirişini hep duyarlı ve dik duruşunu ayrı seviyorum canım Tüya'm.

Duyarlı yüreğinden öperim seni...
Sevgiler çokça...

Güney
Güney
28 Aralık 2024 Cumartesi 21:20:13
Kalemine münhasır bir temayla, bir dost bir arkadaş içtenliğiyle bir çay bir kadeh bir cıgara içer gibi, bir şiir daha dökmüşsün sayfaya; sıcak sımsıcak, sıradışı, içli, duygusal, gerçekçi, vefalı.

İnsan eksik bir sıfattır. Bizler hep kalabildiğimiz yer kadar içinde olduğumuz an kadar, bakabildiğimiz yer kadar kalabiliyoruz, oysa çok yakılarmızda nice acı hayatlar, korkukar, sevaşlar, sömürüler içinde yaşamak zorunda kalan, biraz daha yakınımızda geçim ve yaşam mücadelesi veren nice fakir fukura insanlar, emekçiler, işçiler, kıt kannat geçinen hayatın son demlerine varmış emekliler, hepsini geçtim işz ve güçsüzler, ihtiyaç sahipleri var.
Beni en çok ne etkiler biliyor musun: bazı insanların rutini olan konforlu bir yaşam, çoğu insan için bir günü bile gerçekleşmesi zor bir olasılık.

"Acı duyabiliyorsan, canlısın. Başkalarının acısını duyabiliyorsan, insansın" der
Lev Tolstoy.
Çabamız, daha çok insan olabilmek.

fevkalede bir şiir.

H.H. Korkmazgil gibi çok sevdiğim öznel ve protez bir Şair'e vefandan ötürü tebrik ederim. Selam olsun.

Yine özel, yine güzeldi dostun sayfası
Bizde okuduk ve kutladık yürekten, yazdıran yüreğini, yazan kalemini
Gönlün abat olsun, İlhamın bitimsiz ve tüm eserlerin benzersiz olsun
Sonsuzluğun sahibine emanet olasın, sağlıcakla kalasın