Yüz kere yere düşmüş olayım,
Ama asla başkalarına çelme takan olmayacağım.
Dizlerim kanasa, ellerim toprağa bulanırsa,
Yine de insan olmak için yüreğimi yere sermeye razıyım...

Kazanan olmak, çoğu zaman hırsın dikenli yoludur.
O yolda kaybolanları gördüm:
Kendi yüreklerini çiğnemiş,
Başkalarının düşüşünde mutluluk aramış.
Ama ben, her düşüşte kendi hikayemi buldum.
Yüz kere kalkıp yeniden yola koyuldum...

Bir zafer şarkısı için şerefimden vazgeçemem,
Bir alkış uğruna ruhumu satamam.
Benim savaşım, kendi dünyamda,
Kendi aynama bakabilme cesaretiyle...

Bir taşı yerden kaldırdım,
Bırakıp yoluma devam ettim.
O taşı birine fırlatmak yerine,
Belki bir çiçeğin kökü olur diye toprağa bıraktım...

Hatalarımın ağırlığında boğuldum bazen,
Ama o derinlikten öğrenerek çıktım.
Birileri üzerime basarak yükselmek istese de,
Ben onlara el uzattım, çünkü insan olmak bunu gerektirir...

Bir çocuk gördüm sokakta, yalın ayak,
Bir lokma ekmeğe hasret.
Kazandığım zaferler değil,
Paylaştığım lokmalar öğretti insan olmanın anlamını...

Başkalarını düşürmek kolay,
Ama birini ayağa kaldırmak,
Onda kendi çaresizliğini görmek zor.
Zor olandır insanın kalbini güçlendiren...

Ben kazanan olmak istemiyorum,
Sadece gökyüzünü izleyip
Kendi soluklarımın farkında olmak istiyorum.
Bir yaprağın düşüşünü izlerken,
Hayatın döngüsüne saygı duymak istiyorum...

Yüz kere düşüp yeniden kalkmak,
Bir çelme takmaktan daha şerefli.
Bir şarkı, bir dua gibi,
Düşünüp de kalkışımı anlatan...

Hayat bir yarış değil,
Başkalarını geçmek zorunda değiliz.
Hayat bir yolculuk,
Kendi çıplak gerçeklerimizle yüzleştiğimiz...

Eğer bir çığlık yankılanacaksa
Bu Dünya’da ardımızda,
Başkalarını inciten değil,
Başkalarına ışık olan bir çığlık olsun...

Bir kalp dokunsun başka bir kalbe,
Bir el, bir omuzda dinlensin.
Ve şahit olalım birlikte,
Dünyanın bir damla gözyaşıyla
Nasıl da çiçek açtığına...

Kazanan olmak kolay,
Ama insan olmak çaba ister.
Ve ben, bu çabanın yorgunluğunda,
Kendimi buluyorum her defasında...

Yüz kere yere düşmüş olayım,
Ama asla başkalarına çelme takan olmayacağım.
Ben kazanan değil,
İnsan olmak istiyorum...

Erol Kekeç/08.07.2024/Sancaktepe/İST