Mimozaların fısıldadığı
o bahçede,
Ruhum titrer;
Bir meltem gibi eser içimden
İlahi bir ses: "Her gözyaşı,
Bir secdedir
aşkın huzurunda."

Zaman durur,
Toprak susar,
Gökyüzü gölge düşürür
sararmış yapraklara.
Ve orada,
Aşkın gözyaşı damla damla
Göğe yükselir,
Bir dua gibi…

Her damla,
Bir vuslatı arar,
Rabbine kavuşmak isteyen
Bir ruhun çağrısıdır belki.
Kim bilir?
Belki de bu gözyaşı,
İlahi bir af yasasının
İlk harfidir.

Gönlümde bir kıraça esiyor,
Sızlatan,
Ama aynı zamanda arındıran.
Ve ben,
Yasın içindeki yaşın
Ne büyük bir hikmet olduğunu anlıyorum:
Ağlamak,
Sevgiyi toprağa emanet etmektir.

Her gözyaşı,
Bir rahmet,
Bir umut,
Ve en nihayetinde,
Sonsuzluğa açılan
Bir kapıdır.

Aşkın devasa hikmetinde,
Kendi yolumu ararken,
Ruhum saf tutar,
Ve her damla gözyaşı
Beni O’na biraz daha yaklaştırırır.

Kelimeler yetmez tarifine,
Her sessizlik bir dua,
Her nefes bir teslimiyet olur.
Gönül, vuslatın izinde,
Her acıda bir ilahi sır bulur.

Yollar sarpa sarsa da,
Karanlık içime dolsa da,
Aşk, ışığını sunar;
Ve bu hikmetin derinliği,
Beni sonsuzluğa taşır.

O’nun adında saklıdır huzur,
Her yara, rahmetle kapanır.
Sen kendi yolunda bir yolcu,
Allah bize yeter, başka kim neye değer!

kul ahmet