Buz tutan bir gurbet akşamı
Ufukta ışıklar sönmeye yakın
Çaresiz balıklar
Duygusuz aç avcıların oltasında korkulu
Ve ben düşünüyorum, düşünüyorum da
Neden ellerim karınca karınca
Tutmuyor bardağımı , üşüyor çayım

Yitik hayallerimi arıyorum, ne zaman
Ne zamandı ayrıldık ?pembe umutlarımdan
Uzakta bir trenin veda ışıkları
Göz kırpıyor yine yalnızlığıma
O gözler, gözlerime mermi mermi batıyor
Ayrılığın şarkıları çınlıyor kulaklarımda
Ve, ağlarım ağlarım doyasıya

Turkuvaz akşamlara yaslıyorum
Frankfurt ışıklar içinde, gökleri renk renk
Ateş böceklerine sesleniyor duygularım
Ses vermesemde yanıp sönmelerine
İçimden maziye sesleniyor çocukluğum
Bir yalnızlar rıhtımında baş başa hayallerimle
Bu yürek yangın yeri, alevlerinde tutuşan
Gençliğimin seslenen sesi

Karlı bir gurbet akşamı
Neden yoksun yanımda
Gözlerini gözlerime şarkı yaptığım
Bu gece alev alev şiirlerin yandı içimde
Eski bir şarkının mutlu sesinde
Unutmuşum kendimi, adımı ve koştuğum sokağımı
Orada uzak bir kentin kıyısında
O kent Frankfurt
Bilmediğim kuşların ötüşünde, seni anlatırdım
Onlar bilirdi seni, hüznüme ortak
Ötüşürdük birlikte

Unutamadığım sokaklarına kar yağıyor
Yine şu unutamadığım ışıklı kentimin
Ben yalnız hatıralarımla baş başa
Bir de hayallerini bırakıyorum
Elimdeki buğusu tüten çayıma

Bahar hiç gelmedi
Biliyor musun Frankfurt’a
İçim hep üşüdü yokluğunla
Her köşe başını çıkışımda
Belki seni karşımda bulurum diye
Umutla koştum sabah - akşam
Ama yoktun
Hatıramda, hayalimde, ellerin hep elimde
Bendeki iç masalımın bahçelerinde

Oysa bir kez daha üşüdüm
Karlı sokaklarında gurbetin
Bazen sevdiğim, bazen usandığım gurbette
Güçlü değildim ; dayanamadım yalnızlığımın şiirlerine
Nedenini soruyorum
Varoluşun , en büyük varlığına
Hüzün sırtını dayamışken gurbetin duvarlarına
Ses vermiyor sorularıma... o en güçlü varlık !

Şimdi yağmur yağıyordur
O uzak kente, sağım sağnaklar
Ve ben, camın önünde
Geçip giden zamana ağlarım
Şimdi çiçek açıyordur o kentte
Ve ben, tanımadığım kuşlarla
İçten içe hüznüme dalıyorum

Günay Koçak

15. 12. 2024