İçimde değil yalnızlığım,
Ve elimde değil gözyaşlarım ki durdurayım,
Ben sizler değilim;kapıyı vurup çıkayım,
Nefret edin sizler benden,ben sizin için ağlayayım...

Kovun beni fırsatını buldukça,sessizce çığlığım içimde hayatlarınızdan ayrılayım
Kesişirse yollarımız tokatlayın,hatam var evet,BEN varım anlayayım
İçimdeki binlerle İstanbul’un sahillerinde ölümümü bekleyeyim...
Gelene kadar takdir günü,yalnızlığımı içimde olmayan,içimde olan o binlerle paylaşayım
Görmesin beni kimse,ben yine ben merkezli yalnız kalayım
Olmayan çapım etrafında hiç yılmadan ve de hiç durmadan dolanayım...

Sahil olsun,manzarası İstanbul görmesin kimse,oracıkta kıvrılayım,
Sonu gelmiş yolumun ortasında ben yine kendimle başbaşayım,
Doğduğum belli yaşadım şimdiye kadar sizlerle,’Saolun!’ şimdide sonum için hazırlanayım
Hiç yoktum ya aslında zaten,bundan sonrada olmayayım,kendi yokluğumda bir varlık olarak kaybolayım...
Ve şimdi anlıyorum...
Ben bir Hatayım,Ben bir Hatayım,Ben bir Hatayım...

Affınıza sığınıyorum varlığım için,siz yinede beni affetmeyin!İşte geldim gidiyorum,sizler beni uğurlamayın,zaten baştan beri araftayım karşı kıyıdaki arafa yol alayım.Olmayan ben yokken sizler ömür boyu mutlu kalın ne beni ne de savaşımı hatırlayın,sadece mutlu kalın...