sana zincirlerin hürriyeti yediği yerde
kırık dökük cümleler getireceğim
yüzü solgun
ömrü tükenmiş kelimeler


kimi henüz cenin çağında
kimi potansiyel bir ölü
bir elin tutacağı kadar
bir tabutun yutacağı kadar
kendi içinde kaçak  kendi içinde kırağı
sana sarığına ihanet etmiş bir mermi ile
kanın sarmaş dolaş olduğu yerde
yoksulluğun çamuruyla kaplanmış
öksürüğün yağladığı kelimeler getireceğim


bensiz bir bilinmezliğin kalbinden geçtim
seninki gibi ağır!


yoruldum
ve eksilerek sevdim şiiri
her tarafım eskidi
ne de olsa ’’yıkılmaz dediğim duvarlar’’
kırılmaz dediğim kelimeler vardı
surlar vardı kuşların hürlediği


kanadımı kırdım
kanadımı kanatmakla yetinmedim
inandım-direndim
eski yasaklı duvarlar
o eski yağmacı korkular
gözlerde siyah perdeler
dillerde ölü kuş mesnevileri
bir simurg sabahına sarılıp uyanmak istiyorum
zihnimde demir damlacıkları 
tebessüm içimizde kör bir sığınmacı
ama yırtık ama tensiz
hiç okşanmamış bir kumaş parçası içimiz


bir ölüm iyisi
belki de bu bohçasız yokluk eğitti bizi
düşünceyi çarmıhladılar
saatleri bir çığlığa belediler
gülüşünden düşen yıldızları bulamadılar
karanlık bir vakitti
yüreğin yürekle sevişmesine izin vermediler


sesi solmayan sorularla 
dallarını kuş yağmurlarıyla doyurmuş baharlarla gel
kitaplar hızla çekildi 
kitapları bir parantez içine hapsettiler
insandan çok ’’insan’’ sözünü
bir yüzden daha çok
gökyüzüne benzeyen bir yüzü sevdim
ve bir serçe parklı göğsü


ama yok!
ben sizinle aynı kalınlıkta ölmeyeceğim
ben sizinle aynı karanlıkta kaybolmayacağım
gidip ince bir kelimenin köklerine sığınacağım


sözlerim bir isyanın meyvesidir
yaşamak sesi kısık bir uğultuydu
gelip de kimsenin kulağına konmadı
avuntu hançerini saplayıp durdu yüreğimize

.....