Yalnızlık içimde acıdan acı
Yalnızlık ruhumda dinmeyen sancı
Yalnızlık kendinden bile davacı
Kenarı yırtılmış resim yalnızlık

Boşlukta sesimin yankısı olmaz
Hınca hınç sokaklar zihnime dolmaz
Aynada yüzümden başkası kalmaz
Kendime verdiğim isim yalnızlık

Tarifsiz derinlik dipsiz bir yara
Ömrümü bilerek düşürdü dara
Gecenin avcunda zifiri kara
Heryeri kaplayan cisim yalnızlık

Boğazım bin düğüm harflerim kayıp
Kim düşer kelama sükuttan cayıp
Titreyen elimi sebepten sayıp
Aslımı lağveden kesim yalnızlık

Şiirden şehirden sürgün düşüren
Alevsiz ateşsiz insan pişiren
Nasıl da ölmedim diye şaşıran
Zehirden türemiş kısım yalnızlık

Yarınım kayıpken dünü aramam
Pusulam bozuldu yönü aramam
Saati mevsimi günü aramam
Ne Eylül ne Ekim, Kasım! Yalnızlık

Yalnızlık yalnızca şiirime yar
Yalnızlık yalnızca kendi için var
Yalnızlık tül gibi cismimi sarar
Huzurdan payıma hasım yalnızlık

H.