Vedalar soğuk olur doğru
Ama ben ayazda kalmış bir gönlün kimsesizliğini yaşadım sende.
Şimdi hangi elveda var ki
Yaşarken diri diri toprağa gömsün beni?
Ben; sen varken, yanımdayken, ruhumdayken Yokluğunla terbiye edildim günbegün
Şimdi hangi soğuk beni üşütecek?

Gölgen bile terk edip gitti beni,
Ben benimle kaldım
Ama öylesine sen olmuşum, senin olmuşum ki
Ben şimdi bana yetemiyorum!
Gülüşüm, hani o çok sevdiğin gülüşüm;
Saydım yokluğunu inan,
O gün bugündür gülemiyorum.

Affedemiyorum seni
Ama rüyamda görsem hıçkırıklarla gülüp, Kahkahalarla ağlayacağım biliyorum. Rüyamda bile terk ettin beni,
Söyle bu kadar mı nefret ediyorsun benden?

Kalemim acımasız,
Yazılarım vedan gibi soğuk!
Ama sana daha önce söylemiştim;
"Seni yazılarımda idam edeceğim!" diye,
Daha da kan damlayacak kalemimden,
Canım yandıkça; dinmiyor öfkem,
Dinmiyor sol tarafımda ki ağrı.
Oysa kalemimi kırıp atardım ben,
Senin canını yakıyor diye,
Oysa her şeye razıydım ben seninle...

Biliyor musun?
Gittiğin gün, beni soğuk bir odaya kapattılar, Kimsesiz ve yapayalnızdım.
Şifresini sadece benim bildiğim bir kapıyı üstüme kapattılar.
Hâlâ o şifre benim herşeyim.
Kimse bilmiyor kalbimin şifresi olduğunu,
Sen hariç!
Hani yere göğe koyamadığın
Seni bir elvedaya sığdırırmış ya,
Serçe parmağıyla bir aşk inşa edenim
Sana bir ömür boyu unutmak ve unutulmak borcum olsun!
Sen daha kaç kez, "ELVEDA" diyebilirsin ki bana?

Seda Özlem Başpınar