Hiç üşümüyorum artık
İçimde ki ateş yüreğimde ki kor
Öyle soğuk ve derinde ki
Ne duygularıma hükmedebiliyorum
Nede kelimelerime yön verebiliyor
Kör karanlık sayıyorum geceleri
Hiç bir anlam yüklemeden
Ve hiç bir soru sormadan kısık sesle
Sanki hepsi bir cumartesi akşamı
Varlığınla yokluğun incecik arası
Kızmıyorum sana ayıplamıyorum da
Sadece düşünüyorum derin demleri
Bu son diyorum bazen bu son
ne rüyalarım da olacak artık
Ne şiirlerim de nede şarkılarım da
Deyip duruyorum her saat başı
Fakat olmuyor ne çaredir ki
Başladığım noktaya geri dönüyorum
İstesem de ağlayamıyor
Kin desem kusamıyor
Hırs desem körelmiyor ki
Sevda dediğin nasıl bir yara
Nasıl bir zehir nasıl bir nefret ki
İnsanı kafessiz bir mahkum
Hedefsiz bir ok ve
Hikâyesi anlamsız bir yazar gibi
İtiyor yüreğimi uçurumdan aşşağı
Ve pes ediyor kalbim
Durmak pahasına bile
Seni hala çok seviyor.....