Çoğa meylim yoktu, saçtım azımı
Yaktım defterimi, kırdım sazımı
Hayâ süzgecinden çektim sözümü
Aklıma düşmüyor sonum bilesin

Vardığım kadar sen geri giderken
Heves heba olup, umut biterken
Cümleyi bitiren bir nokta varken
Vuslata yetmiyor günüm bilesin

Kusuru, kendini, beni bilirsen
Olur da ecelden önce gelirsen
Aynı dem yüzümde hiç’i görürsen
Selama varmıyor dilim bilesin

Ararsan bir varlık; yanmadan tüte
İnsandır bürünmüş kemiğe, ete
Savruldum toz gibi, külden de öte
Ha bire harlıyor yelim bilesin

Aradım bir sebep dahi Fizan’da
Zerre bulamadım kalpte, izanda
Sanırdım her çınar çöker hazanda
Baharda kuruyor dalım bilesin

Bir haberin çok gelmesin gözüne
Ben düşemem bir ceylanın izine
Gözyaşın takati vermez dizime
Dağlarla çevrildi önüm bilesin

Bilirim dünyaya niye gelmişim
Keder deryasına dalıp kalmışım
Ben, kendime bir yabancı olmuşum
Sahraya dönüyor yönüm bilesin

Gönlümde yerini edersen merak
Korkum o ki şen gün, sen kadar ırak
Gündüzü, geceyi, yarını bırak
Yâda sığmaz sensiz dünüm bilesin

Özümün ömürü yuva beise
Daraldı mantığı düştü göğüse
Mısramın içinde sitem yok ise
Yazmaya küsüyor elim bilesin