Uzun yollardan, iklimler aşırı,
Rüzgârın sırtında uçarak geldim buralara.
Ama kanatlarım,
Tüylerini dökmüş bir kuş gibi;
Hafif olmak gerekirdi göklere yükselmek için,
Ama içimdeki ağırlık,
Beni yere mıhladı,
Yükselmek istedikçe dibe çekildim...

Uçmak yazılmıştı belki kaderime,
Ama yazılan her şey yaşanmaz ki!
Engelleri kuran eller,
Kanatları kıran diller,
Ve "uç bakalım" diyen o ironik bakışlar…
Hangi kuş uçar ki
Kendi gökyüzünden çalınmışsa?

Yaşamak istiyorum delicesine,
Her bir sabahı doyasıya,
Her nefesi bir ödül gibi alıp
Sonra minnetle bırakmak istiyorum.
Ama ne zaman
Ömrümü dolu dolu doldurmak için
Adım atsam ileriye,
Bir boşluk daha çıkıyor önüme,
Karanlık ve sessiz...

Zamanımı çalanlar var,
Ellerinde görünmez saatlerle.
Benden aldıkları her dakikayı,
Kendi ceplerine doldurup
Sonra yüzüme alayla bakıyorlar.
"Koş bakalım!" diyorlar,
"Ne kadar koşarsan o kadar geç kalırsın."
Ve gerçekten,
Koştukça bitmeyen bir yolda,
Tükeniyorum...

Zaman hırsızları bilmez mi ki
Bir ömür, çalınamayacak kadar kutsaldır?
Ama bilmezler.
Bilseler zaten
Hırsızlıktan vazgeçerlerdi.
Benden aldıkları zamanı
Kendi ellerinde harcarken,
Benim gözlerimde bir yorgunluk bırakıyorlar...

İçimde bir savaş var:
Bir yanım haykırıyor,
"Durun, dokunmayın bana!" diye.
Diğer yanım ise sessiz,
Boyun eğiyor,
Çünkü hırsızın gücü
Çaldıklarından geliyor...

Hangi yürek dayanır
Böyle bir tükenişe?
Hangi kanat açılır
Böyle bir yükün altında?
Ama yine de vazgeçmiyorum.
Bir umutla,
Bir sabahla,
Kendi zamanımı geri alacağım günü bekliyorum...

Güneş bir gün benim için doğacak,
Ve o gün,
Tüyleri dökülmüş bu kuş,
Kanatlarını yeniden bulacak.
Gökyüzüne yükselip
Kendi zamanına kanatlanacak.
Ve o gün,
Hırsızların saltanatı sona erecek,
Çünkü onlar da öğrenecek,
Zaman, çalınamayacak kadar değerlidir...

Ben kendi gökyüzümde uçacağım,
Kendi saatlerimde yaşayacağım.
Zamanımı çalanlar ise
Kendi boşluklarında kaybolacak.
Ve işte o zaman,
Ben gerçekten "ben" olacağım.
Özgür, sınırsız ve kendi yüreğimle ben olacağım...

Erol Kekeç/2016-Çamlıca/Üsküdar/İST