Yine gece yarısı, sensizliğin sessiz çığlığı,
Saatler vuruyor, yokluğun acımasız ritmini baba.
Bizi bırakıp gitmen, kaçıncı gece, kaçıncı gün oldu?
Yüreğimize düşen ateş, tarifi olmayan bir yangın baba.

Bu acıyı ancak yaşayanlar bilir, anlar,
Nereye gittin, neden bizi yalnız bıraktın baba?
Gidişin, ruhumuzu yakıp kavuran bir fırtına,
Her gün bulutlara bakarım, yağmurda seni ararım baba.

Işıklarımız söndü, baharlarımız soldu,
Baba ocağımız, sensiz bir enkaz oldu.
Gözün gibi baktığın, "İsmi Naz" dediğin gül bile,
Sensizliğin rüzgarında, solmaya başladı baba.

Akşamlarımız yine sensiz, yine karanlık,
Her kapıyı açtığımda, sana seslenirim, yoksun.
Yaşıyorum ama, nasıl yaşadığımı Allah bilir,
Her gece yüreğimin yanmasıyla uyanıyorum baba.

Bu nasıl bir kor ateşi, ne zaman sönecek bu yangın?
Her gecenin karanlığında, kimsesiz bir yetim kaldım baba.
Gözlerim buğulanır, boğazım düğümlenir,
Sana seslenmek isterim, ama sesim çıkmaz baba.

Evin en güzel yerinde asılı resmine baktıkça,
Özlemim daha da artar, hasretin vurur gözyaşlarıma.
Her damlası, yüreğimi deler geçer baba.
Karanlıklar içinde yolumu bulamıyorum, üşüyorum baba.

Senin sıcaklığını arıyorum, nasihatlerine muhtacım baba.
Sen bir çınar ağacıydın, evimizin direğiydin.
Yüzünde gülücükler eksik olmazdı, ama yorgundun.
Acını göstermezdin, "babalar güçlüdür" derdin baba.

Üzerimizde emeğin çoktur baba, bütün yükümüz omuzlarındaydın.
Sabahın erken saatinde kalkar, gece gündüz çalışırdın.
Anlının teriyle helal ekmek yedirdin bize baba,
Hakkını nasıl öderiz, hakkını helal et baba.