Hazan mevsimi çaldı kapıyı
Sararan yapraklar düşüyor toprağa
Sonbaharın yorgun nefesi vuruyor ağaçlara
Hayatın bir noktasından sonra
Hazan vurunca yaprak dökümü başlar
Yıllar çok şey götürür insanın hayatından
Bazıları zamanın geçişiyle kaybolup gider
Soğuk bir  ürperti başlar geceleri uykuda
Ne kadar gönül kapılarını kapalı tutsak da
Hüzün ve acı bir yolunu bulup girer içimize
Unuturuz her şeyi,düşeriz can derdine
Biz her şeyi unutmaya karar verirken
Adımın geçtiği cümleler üzmesin seni
Mutlu olduğun anlar yaş olup akmasın gözünden
Yalnızlığın acısı oturunca yüreğine
Ak düşmesin ,hazan vurmasın saçlarına
Aşka hasret sözler düşmesin dilinden
Henüz mürekkebi kurumadı hasret kokan şiirlerimin
Bir zamanlar, yüreğini yüreğime kattığım birine
Rol yapıp sessiz ketum mu davranayım?
Gecenin doruklarında yıldızların altında
Doruklara çıkmıştık doğan güneşlerle.
Her geçen dakika bir hatıra, her yaprak bir anı olur
Geçmişin izleri silinmez savrulur umutlar
Sonbaharın esintisi vurunca yapraklara.
Kalbimizde birer derin yara,geçmeyen sızı olur
Yorgun ruhumuz, her adımda biraz daha ağırlaşır
Başlar gözlerde bir hüzün, dudaklarda mırıldanma


YEŞİLIRMAK