Ve bir gün düşündü Bilge kişi

Bazı yollar gözler tamamen kapalı yürünürdü
Açık gözlü olmaya çalışmak, büyüyü bitirirdi

Bazen insanlar sevilmediği için değil, hiç umut olmadığı için de değil, Beklentiler karşılanmadığı ve hiçbir zaman karşılanmayacağı için hiç değil, Cesur olamadıkları için terkedilirdi

Düşündü ki Bilge kişi
Sevginin cesaret işi olduğunu fakat cesaret ve ahmaklığın aynı şey olmadığını
Birbirine karıştırıldığı anda intiharın kaçınılmaz olduğunu
Salt sevginin ancak samimiyetten geçtiğini ve bunu anlamak için kimsenin aklına ihtiyacımız olmadığını

Sadece lanet olası saklandığı o yerden (bilinç altımızdan) çıkarıp kullanmak gerektiğini
Bunun her insanın sorumluluğunda ve aklını başına almanın, yüreğinin sesini dinlemenin insanlığa atılan ilk adımı olduğunu
Kendini var etmenin mecburi olduğunu

Peki akıl her şeyin mümkünü için yeterli miydi diye sordu kendi kendine
Tabi ki değil dedi içi
Çünkü bazı yollar akılla da yürünmezdi, bazen aklın da üzerine olan saf sevgiye ulaşmak gerekirdi
İste bu noktada rehber her zaman yüreğimiz olacaktır dedi iç sesi
O her zaman doğruyu söyleyecekti
Çünkü yaradılış hikayemizin özü sevgi, mabedi ise, kalpti

Kişi gerçekten yeteri kadar seviyor olsa da alt yapısında iyi niyet bulunmayan her ilişki çürük ve tehlikeliydi
Yaşamıştı ve öğrenmişti
İşte o sevgiler bitmeye mahkumdur dedi kalbi
Gerçekle hakikat hiçbir zaman aynı şey değildi
Çünkü gerçek her zaman olması gerektiği gibiydi

Ya hakikat
Hakikat öyle miydi

Gerçeği kafeste olmak olan bir kuşun hakikati kafes olabilir miydi peki
Asla öyle değildi

Kafesi acıyorum dedi kalbi
Hadi uç dedi
Aklının, kalbinin ve bedenin birleştiği kişi

Özlem SABA