Mevlânâ:
Rüzgârım ben, aşkım ateşi harlar
Vuslat ararım dünya bahçelerinde
Derdi olanlar bahar deresi gibi çağlar
Gönül denizi de derindir, dalgalar haşin
İsterim aşk deryalarında gelsin ölüm
Ölümü zaten aşkta boğulmaktır dervişin

Goethe:
Ey Doğu’nun güneşi, ey aşk evreni
Aşkla huzur bulmayan kalpler huzursuz
Mesnevinle kılmışsın lalezar çevremi
Batı nefste kaldı, aşk doğudan geldi
Ben de bakışımı sana çevirdim
Sözlerin gönül dağımı deldi

Mevlânâ:
Yaşamak aşkı anlamaktır, bilirsin
Susayan gönüller suya koşar, bilirsin,
Ama su da susayanı arar, bilirsin
Aşkın yolunda ölüm,
yeniden doğuş,
bilirsin…

Goethe:
Batı’nın didaktik aklı
Doğu’nun şevkiyle yürürüm
Hafız bir yanım sen bir yanım
Aşkı kimse sizin gibi terennüm etmedi
Hissederim, ruhum senin ruhundan

Mevlânâ:
Hazinemiz gönlümüz
Aşk açar kapısını
Yaratan aşk ile yaptı
Bu insan yapısını
Yunus der: Gelin, tanış olalım
Tanış adamlara evim açık
Başka değil aynı Hakk’a bakarız
Arttıkça gözerimizde aşk ışıltısı

Goethe:
Anladım ki seninle aynı ufukları seyrederim
Dün bugün yarın, ne fark eder
Öğrettin işte, aşkın mazisi yok
İstikbali meçhul
An! Elde var aşk
Hakikat denizinde birlikte kürek çekelim
Senin sesin Doğu’dan Batı’ya esen rüzgâr
Ey Mevlânâ, hoşgörüyle aç ruhumun bağını
Yıkmak istiyorum şu benlik dağını
Ne ettik ki, ne edelim! sen ben kavgalarını
Aşkın vecdi, insanlık için bir umut olsun
Birlikte haykıralım: Ey aşk!
Yetiş, karanlık yürekler aydınlansın

M. Talat Uzunyaylalı