Eğer hayat yalnızca sevinçle dolu olsaydı,
Hangi fırtına bizi ayakta tutmayı öğretirdi?
Hangi karanlıkta, ışığın kıymetini bilirdik?
Sonsuz bir bahar gibi, hep aynı olurduk belki,
Ama cesur olmayı, sabretmeyi asla öğrenemezdik...

Gözyaşı, yüreğimizin sığındığı liman olur bazen,
Hüzün, ruhun derinlerinde saklı bir öğüt,
Acının içindeki gizli anlam,
Bizi biz yapan direnci yaratır,
Güçlenmeyi, vazgeçmemeyi öğretir her an...

Zorluklar, kalbimizi yoğurur, sabrımızı şekillendirir,
Sevinçle yalnızca uçsuz bucaksız göklere değil,
En derin uçurumlardan bile yükselmeyi,
Kendi kanatlarımızı tanımayı ve uçmayı,
Düştüğümüz her çukurda, yeniden doğrulmayı…

Ve işte o anda, fark ederiz;
Hayatın sunduğu her iniş, her çıkış,
Bir ustanın kaleminden çıkan her çizgi gibi,
Bize cesur olmayı, dayanmayı,
Ve en sonunda gerçekten sevinmeyi öğretir...

Çünkü mutluluk, sadece neşede değil,
Her acının ardından gelen aydınlıkta gizlidir,
Yaşam, sevinçle dolu bir masal değil,
Zorluklarla dokunan bir destandır aslında,
Ve işte o destan, bize insan olmayı öğretir...

Bahadır Hataylı/02.11.2024/17.40/Namazgah/İST