Önce insanın aldanışı ile başladı her şey.
Aldanış derken, insanın kendi kendini aldatması ve yanıltması her şeyden önce.

İnsan nefsi öyle yetenekli ki bu konuda, tamamen batağa batsa bile insan, onu gül bahçeleri içinde olduğuna inandırır.
Sürekli telkin eder -sen iyisin, sen dürüstsün, sen haklısın, sen sen sen...harikasın

Gittikçe idrak kapanmaya başlar. Fanusun içine girilir, o fanusun içinde ses geçmez, nasihatler işlemez.
Gerçeklere kapanır gözler ve kulaklar.
Kişinin kendinden başka herkes haksız, herkes kötü ve herkes kabahatlidir.

Yürüyen yol yanlıştır ama o doğru sanır.
Artık hak ve batıl birbirinden ayrılamaz olmuştur. En tehlikeli şeydir bu.
Nam-ı diğer gaflet uykusu.
O yüzden yazar her yerde, ölmeden önce uyanın, uyanın diye

Bu uykuda olan insanlar için artık kötülük de, yanlışlar da, günahlar da çok normal algılanmaya başlar. Kendinden başka bir çok insanı da kendi bataklıklarına çekmeye uğraşır böyle insanlar.

Yani diyeceğim o ki; her şey, fabrika ayarlarına dönüş önce insanın kendinden başlar.
Kendi yanlış olanlar diğerlerini, senin tuttuğun yol yanlış benimki doğru diyerek ikna etmeye çabalar.

Önce kendi aydınlık olmalı ki insan, çevresine ışık saçabilsin. Önce kendi doğru olmalı ki insan, çevresini doğruya davet edebilsin.

İnsan kendinde ne varsa onları yansıtır çevresine, tıpkı bir ayna gibi.
İçinde güzellik ve iyilik, sevgi ve saygı, huzur vs. varsa bunlar yansır.
Ama kötülük, kibir, fesatlık gibi olumsuz özellikler varsa da bunlar yansır elbette.

Fakat en zorudur insanın kendiyle yüzleşmesi
Bundan kaçar hep, bundan kaçmanın en iyi yolu da başkalarında kusur görmek ve hep bunları dile getirmektir.
Ve kendinden kaçtığının da farkında olmaz tüm bunları yaparken.
Çünkü dönüp içine baktırmaz nefsi. Sürekli oyalar durur dünyalık şeylerle.
Sonuç olarak insana kendini unutturur.

Kim ki kendinden çok fazla bahsediyorsa- ben dürüstüm, ben haklıyım, ben doğruyum ben şöyleyim diye...bunlar o insanda yoktur.
Güzel meziyetler olan insanlar kendini övmez, kendinde zaten var olan güzel değerleri dile getirmeye gerek duymaz. Çünkü mütevazı olurlar.

Sayın Boran şehirlerin insanların doğanın altı üstüne geldi. Zamanın dışına çıktık çünkü insan kalmayı başaramıyoruz.
İlk önce kendimizden başlamaz isek bir şeyleri düzeltmeye sanırım daha da kötüye gidecek her şey. Zaman bizi içine hiç dahil etmeyecek.

Her yer zulüm, acı, hüzün dolu
İyiliğin olmadığı yerlerde bunların olması da normal.

Melekler katında bir kanat olmak..
Cümle olarak bile insanın içine huzur ve ferahlık veriyor
Ama bunun için de iyi niyet, gayret gerekiyor.

Şiir öyle iyi tasvir etmiş ki durumu
Umarım bir gün bütün anlamlar yerine otursun, bütün yükler mezara konsun.
Ve açalım şu perdeleri artık

İçtenlikle tebrik ediyorum güçlü kaleminizi
Güne düşen bu her cümlesi bir diğerinden anlamlı şiirinizi

Huzur ve güzellikler dilerim
Saygı ile

Şiir budur derim sadece!
Tebrikler güne yakışan şiirinize.

Selam ve saygımla.

‘’Tarih Kadar Eski’’

Ey! Boran Kardeşim, hangi şiirin olursa olsun saatler sürüyor şiirinle sohbetim. Soruyorum susuyor; sorumu cevaplıyorum ‘’hadi ya’’ diyor,
evet diyorum ‘’hayır’’ diyor. Neden şiirlerin benimle bu kadar çekişiyor? Oysa kardeşim bildim sardım, evladım bildim sarıldım… Neden acaba? Bilirim beni en iyi sen anlarsın…
‘’Tarih Kadar Eski’’
Şiir ne kadar kapatsa da kendini, başlık ufku açıyorsa ne tatlıdır. Benim nazarımda şiir başlığı çok önemlidir ki; şiiri okumadan başlık şiiri anlatsın. Daha şiire bakmadan ‘’tarih kadar eski’’ ama eski değil dün gibi. Hani yaşarız da yıllar geçer anıları anarken kurduğumuz üç kelimelik cümledir: ‘’Daha dün gibi’’ hiç eski gelmez bize değil mi? Neden ‘’tarih kadar eski’’ bu başlık?..

Doğrusunu bilen kardeşimdir evvela, sürçü lisanımızdan sakınır gönül incitmekten Allah’a sığınırım ki affola kusurumuz Kardeşim…

‘’ah şimdi
dışına itildik zamanın
içeri girecek tek bir meteliğimiz yok
evet
parası yoktu ama
deniz suyuyla yıkanmış yarası vardı şuramızın’’

Tarih kadar eskiymiş gibi. Dünü yaşarken insanlığın zarif düşüncesi, komşunun derdi tasası tasamızdı. Gösterişin şaşasından ıraktık ki olmayan incinmesin! O acı zamanların gönül zenginliğinden gelmişler olarak metayla girilmesi imkânsız bir vaktin arifesini bırak bayramını da geçtik kardeşim. Yine de tuza banmış yaralarımızla insanlığımızı kaybetmemenin gayretine vardık en azından. Eyvallah! (Bu kelimenin içini boşaltmış zamane züppelerine de Ay-vallah diyesim geldi ya, kusura kalma!) Sanki çok çok eskiden yaşanmış masalmış gibi geliyor nedense ama aslında daha dün gibiydi…


‘’yüreğimizdeki tramvay sesleri
kendi dumanında boğulmuş ateş böcekleri
bir gümüş çarpıntının kavgasıydı
kendini ağırdan satan gölgeler arasında
iki kulağı da sağırdı
altını üstüne giyinmişti şehrin sokakları
bir rehincide emanetti mutluluk
aldanışlar diz boyuydu
bir izdiham filminin sonuydu
keşke bir yağmur yağsaydı
duvar diplerinde ne kadar küfür varsa
toplayıp hepsini çöpe atsaydı
umuruna yıldırımlar düşmüş bu zakkumlu çağın
meydanlarında bozulan dilini
saygıyla onarsaydı!’’

Yüreğimizden neler geçmez ki. Cihana sığmayanlar sığar da bilmeyiz.
Koca cihanda parıltısı nokta kadar olan insanlar parıltınız ne kadar? Süreyya’ın parıltısı evrende ne ki bakmazsın, ibret almazsın yakmaya kalksan cürmün kadar yakarsın da sen neyin kavgasındasın? Altını üstüne getirsen şehrin ne çare! Küfrün kol gezdiği, mananın maddeyle tüketildiği, bilge’nin yerini bilgiçlerin doldurduğu anlamsız düzen merhaba(!) Eksilen yanlarımız kardeşim ne kadar da fazla…


Ey güzel kardeşim bağışla şiirinle sessiz sohbetim olsun bundan sonrası. Birkaç kelamda başka dostlar etsin. Zira eksiktir ne söylesem…

Şiirlerine söyle bir daha benimle konuşmasın:) emi:)))
Yüreğine sağlık kardeşim. Kocaman sarıldım sana. EYVALLAH!