Bir çizgidir ölüm,
Sessizce yaklaştığında fark etmezsin,
Hayatın en neşeli günlerinde,
Birdenbire çıkar karşına.
Ne zaman geleceği bilinmez,
Ama her an,
Her solukta hissettirir varlığını,
Bir gölge gibi.

Ölüm,
Hep beklenen ama hiç çağrılmayan,
Bir misafir gibidir,
Ansızın kapıyı çalar,
Ve sen,
Henüz hazır değilken bile,
Kendini o çizginin tam ucunda bulursun.

En mutlu anlarda bile,
Sinsi bir fısıltı gibi gelir,
Duyulur içindeki boşlukta,
Arzuların zirveye ulaştığında
Bir anlığına kesilir nefesin,
Hayat bir suskunluğa bürünür,
Ölüm konuşur o anda,
Ve zaman donar.

Bir samyelidir ölüm,
Kışın ortasında,
Hayatın en yeşil baharında bile,
Gençliğin sıcak nefesinde hissedilmeyen,
Ama hep yakın,
Çok yakın...

Gençlik çağında,
Adı yoktur ölümün,
Bir ihtimal bile değildir.
Ama ihtiyarların alnındaki derin çizgilerde,
O kadar belirgindir ki…
O çizgilerde biriken her yıl,
Her an,
O kaçınılmaz sona daha da yaklaşır.

Yağmur damlaları,
Toprağa karışırken,
Bir anne,
Doğacak çocuğuna umutla bakarken,
Hayatın gizeminde kaybolan
Bir sorudur ölüm.
Henüz sorulmamış,
Henüz cevabı belirsiz…

Bulutların üstünde dans eden hayaller,
Rüzgarla savrulurken,
O ince çizgiye doğru yaklaşır her biri.
Tomurcuklar açar,
Bir annenin karnında umut büyür,
Ama her umut,
Bir sona doğru yürür,
Her hayat,
Bir çizgiden geçer,
Her nefes,
O çizgiye bir adım daha…

Bir çizgidir ölüm,
Ama aynı zamanda bir eşik,
Bir sona değil,
Belki de yeni bir başlangıca açılan.
Her adım,
Her nefes,
O çizgiyi biraz daha yaklaştırır.
Ama her nefes de,
Hayatı biraz daha derinden yaşama fırsatıdır.

Ölüm bir son mudur?
Yoksa sadece bir dönüş,
Bir başka aleme mi geçiş?
Bilmez insan,
Sadece hisseder,
Her adımında biraz daha yaklaşırken.
Ama her adım,
Bir anlam kazanır,
Her nefes,
Bir bağış olur hayattan.

Bir çizgidir ölüm,
Ama belki de,
Bir uyarıdır hayat,
Her anı dolu dolu yaşamamız için.
Her nefes,
Bir an daha ekler ömre,
Her adım,
Bir şans daha verir hayata,
O büyük bilinmeze doğru yürümek için.

Ölümden korkar mıyız?
Yoksa onunla yüzleşmeli mi?
Karanlık bir korku gibi değil,
Bir yol arkadaşı gibi,
Her nefeste biraz daha farkında olarak,
Her gün,
Hayatı daha derin hissederek…

Bir çizgidir ölüm,
Ama aynı zamanda,
Hayatın bir çağrısıdır bize.
Daha çok sevmek,
Daha çok anlamak,
Daha çok yaşamak için.
Çünkü o çizgiye vardığımızda,
Geride kalan her şey,
Bir iz,
Bir hatıra olacak.

Bir iz bırakmalı insan,
Ölüme yaklaşırken bile,
Hayatla dans etmeli,
Her adımda,
Her nefeste,
Biraz daha dolu dolu…

Ölüm,
Bir son değil,
Bir geçiş,
Bir yolculuk,
Hayatın gerçek anlamını bulduğumuz o son adım belki.
Ama şimdi,
O son adımdan önce,
Her anın kıymetini bilme zamanı.
Çünkü hayat,
O çizginin ötesinde de var,
Ama bu tarafta yaşanmalı,
Doyasıya,
Sevgiyle,
Cesaretle,
Farkındalıkla…

Ve bir gün,
O çizgiye vardığımızda,
Hayatın bize verdiği her nefesi,
Geride bir miras olarak bırakacağız.
Bir hatıra,
Bir iz,
Bir nefes…

Bir çizgidir ölüm,
Ama her şeyden önce,
Bir çağrıdır hayat,
Yaşamanın,
Sevmenin,
Ve her anın kıymetini bilmenin tam zamanı…

Bahadır Hataylı/25.10.2024/23.20/Sancatepe/İST