Yanmaktır Asıl Olan, Küllerinden Yeniden Doğmak

Yorgunluğumun tarifini yapacak bir cümle bulamadım henüz
Utançtadır şairine duygular
Ve ne zaman iki satır yazmaya kalksam,
Karalar üstünü anılar

Bir akşam vakti
Ansızın tutuklanırken heveslerimiz,
Acının doğurduğu kadınlara giydirilirken tüm günahlar
Nereye yüzümüzü dönsek
Sevgisizlikten, kararmaktadır bulutlar

Ha yağdı, ha yağacaklar

Senin adını yanlış koymuş insanlık
Sevda, Aşk
Ve ne zaman içimize düşsen
Aklımız başımızdan firar

Dokunanı saran, yakan Aşk

Ama bırakıp gidemeyiz yine de kendimizi
Henüz bedeli ödenmiş
Ama yaşanmamış sevinçlerimiz var

Ve ne zaman, adını sorsam kendime
Yaşımdan büyük acılarım fısıldar

İnsanlar bu yazdıklarımın tümüne şiir diyorlar

Doğmadan anlımıza yazılmış yazılardı asıl ’şiir’ olanlar
Hele bir okuna görsün hayat denilen sayfalar
Kâğıt da, kalem de daima kendini yalanlar

Beyaz günlere giydirilmiş siyah geceler gibi
Yakışmazdı sevdaya
Tarihi tutulmaz, yazılmazdı yapraklara ayrılıklar

Fakat kime sarılsak apansız
Arkası dönük
Gider ayak biraz

Kimsenin yanına kalmıyormuş Aşk

Hüznü taşımaktan yoruldu göz bebeklerim

’Geride kalanların kurşuna dizilirmiş kirpiklerinde damlalar’
Nereye dökersek dökelim
Kan revan biraz

Ve öyle nasırlar bağlar ki yüreğimiz zamanla
Kendini o en büyük harbe hazırlar

Aşk ile ’yanmak’

Aşk bahanesiymiş insan olmanın
’Yanmakmış’ gerçeğimiz esas

Ve küllerinden
Tanrıya yeniden doğmak

Özlem SABA