Yaprak:

Koptum dalımdan, usulca,
Savruldum bilinmez bir boşluğa.
Düşüşümle birlikte bir soru düştü zihnime:
"Son mu bu, yoksa bir geçiş mi?"

Rüzgar:

Benim fısıldadığım her yolculuk,
Bir sırrı taşır içinde,
Ey düşen yaprak, unutma,
Her rüzgarın vardığı yer,
Yeni bir başlangıcın habercisi.
Seni sarıp sarmalarım,
Savrulurken fark etmelisin:
Bu bir son değil, bir devinim.

Kar:

Üstünü örterim beyaz sessizliğimle,
Dinlenirsin, uykunun derinliğinde.
Zaman akar benimle,
Ama soğukluğumun içinde bile
Yeniden doğmanın tohumu saklıdır.

Yaprak:

Karanlıkta hissederim,
Sessizlik çöker üzerime.
Ama o sessizliğin içinde yankılanan,
Bir çağrıdır aslında.
Uyurum, evet,
Ama uykunun ötesinde bir uyanış var.

Güneş:

Uzaklardan uzanırım sana,
Karanlığın göğsünü delerim.
Kışı parçalayan ışığımda,
Her şey yeniden can bulur.

Bahar:

Ey uyanan yaprak,
Uykun bitti, dön vakti!
Toprağın derinlerinden fışkırır hayat,
Köklerine işler yeniden,
Ve seni eski dostuna,
Ağacına geri getiririm.

Yaprak:

Yeniden buldum yerimi,
Sanki hiç gitmemiş gibi.
Her son, her dökülüş,
Bir doğumun tohumudur.
Ve ben, her bahar
Yeniden doğarım.


19.10.2024 23:45 Sezer Türemen