karanlığa kayıp giden bir yıldızın gölgesiydim
gün gelip de ışığın nefesi yüzüme üflendiğinde
gökkuşağının gözlerine vuruldu yüreğim
yeniden sevince umuda yelken açtı
tan yeline asılı ipek tentenelerim
yeniden ayın gümüş telli saçlarını
taradı ellerim


vaktiyle gözümün ırmaklarına hüzün bakraçlarını salan
onca çileye kedere boyunduruk biçen acımasız kader
ölümün kıyısında güneşlenen gölgeme
bir can borçlusun unutma!

…….....

adı bende saklı
matem renkli günlerin kara büyücüsü
ölü mercan mezarlığında tünesin baykuşların
yağlı urganlara misafirperverlik yapsın rüyaların
yazıldığım çizildiğim romanın en kötü kahramanısın
seninle bitmeyen bir hesabımız kaldı mahşere


hiç bilmezdim
seninle yaşayana kadar kötülüğün renginin gerçekliliğini
hep masalları süsler sanırdım sivri burunlu cadılar
seninle yaşadığım her anda uyandığım her günde
“Elm sokağındaki Fredyy”nin kâbusları
yaşanırdı biteviye

……

"sarı papatyam" derken
İlk karşılaşmamızda gülümseyen dudağına tezat
soğuk kıvılcımlar saçan gözlerine baktığımda
en güzel maskeni takmıştın
unuttun mu?


ne kadar ürkütücü ne kadar da iticiydin
ilk defa o gün korkmuştu içimdeki çocuk senden


gıybet iftira ve yalan
günahsız yüreğimin anlayamadığı ne çok dilin ne çok masken
her gün bir yenisiyle karşılaşan aklımın tüm hipotezleri şaşkın
tüm denklemleri çözümsüzdü


her ağzını açtığında
akrepler çıyanlar dökülürdü dilinden
kanardı tüm yapraklarımın cidarları
her estirişinde yel değirmenlerinde
vurulurdu kelebeklerimin
narin boynu


kalbimin aksine
vuran gölgenden çok korkardın
oysa senin çirkinliğindi sana yansıyan
mercimek tanesini andıran fırıl fırıldı zift siyahı gözlerin
herkesi korkutan fettanlığının cazgırlığının gücü yetmemişti bana
bu seni daha da azgınlaştırmıştı krizler geçirir bayılırdın
belki gerçek belki numara unuttun mu


kayıp yıllarımın ruhsuz belalısı!
sanma ki gün geldiğinde her şey silinir
gözlerimden akıttığın her damlanın hesabı sorulur
sakın unutma! seninle bitmeyen bir hesabımız kaldı mahşere



................







ayşe uçar
13 /04 /2011