Kapıda bekliyorum…
Kocaman bir seste çınlayan ‘çocukluk’
Ayrı ayrı renklere bürünecek az sonra;
Sesler belirginleşecek…
Merdivenlerden sokağa taşacak
Çocuklar, rengârenk…


Ben hemen tanıyorum rengimi.
“Ha onun, ha benim” diyorum “o renk…”
Sonuçta canımdan bir parçaya ait...


İniyor okulun basamaklarından,
O güler yüzlü resmin bir parçası olarak…
Çocukların olduğu bir resme yakışır şekilde,
En güzel parçalardan biri olarak parıldıyor orda.


Merdiveni aşıp yanıma geliyor…
Resim genişliyor gitgide;
Kopmaya niyeti yok ‘benimki’nin bütünden…
Başka çocukları da katıyor aramıza ille de.


Bir arkadaşı sesleniyor uzakta bir yerden,
O da cevap veriyor…
Bir türlü çıkamıyoruz çerçeveden.


Çıkmak istemiyoruz ki zaten!..
Çocuk nefesiyle ısınmış,
Oraya buraya koşturan küçük bedenlerle
Kapsamını gitgide genişleten
Bu cıvıl cıvıl yerden;
Renkleri yutan boşlukların olduğu
O yere… neden geçelim ki?
Resmin bittiği,
Çerçevenin dışında kalan,
O adamın telefona bağırıp durduğu…
Tek bir renk bile bırakmadığı
O kaldırıma..?!


Sonsuza kadar burada kalabiliriz.