Bizim mahallenin terzisi;
İğnesi paslı, ipliği yıpranmış.
Ne kadar istesen de,
Dikiş tutmuyor be kardeş,
Paramparça olmuşsa eğer o seven kalp.
Ne yırtık sevdaya çare var,
Ne yamalı dostluklara!

Oturdum dükkânın önünde,
Bir çay söyledim, demli olsun dedim,
Hayat gibi acı, olsun ki anlayayım içerken.
Terzi baktı şöyle bir tüm yaşanmışlığıyla,
"Evlat," dedi, "Gönlü dikmek zor iştir,
Her dikiş biraz yara bırakır kalpte."

Dedim ki, "Ustam,
Bir gönül kaç kere sökülür?
Aşkın ipliğini nereden bulur kalp;
Düşlerimden mi, yoksa yüreğimden mi?"
Güldü, "Gönlün terzisi Allah’tır evlat,
Biz ancak yama yaparız naçizane."

Gözlerime baktı, elini uzattı,
"Sen yine de umudu dik kalbine," dedi,
"Yırtılırsa da üzülme,
Her yırtık yeni bir yol olur,
Ve o yol seni kendine götürür belki de."

Bu dikiş tutmaz dünyada,
Kimi acısını yamarken ağlar,
Kimi kalbini yamarken güler;
Ama bil ki dostum,
Her dikiş, bir hayat hikayesinin yankısıdır.
Her dikiş, kalpte açılan bir yaradır;
Her yara, yeni bir başlangıçtır.