Asla uşak olmadan
Adam gibi durdum
Kimseye umut bağlamadan
Küçük hayaller kurdum

Vazgeç dediler
Hayal kurmaktan vazgeç dediler
Ve üflediler hayallerimin üzerine
Yıkıldı inşa ettiğim kule
Kasırgalı havada

Vazgeçtikçe kaybeder insan
Vazgeçmedim asla
Tekrar tekrar kurmaya çalıştım yıkılan kulemi
Olmadı
Her seferinde üzerime yıkıldı
Yıkıldıkça kulenin altından
Sesimi duyuramadım

-Vazgeçenler
Yaşamaktan bıkanlardır-

Çok sordum kendime
Hayallerden mi vazgeçilmeli
Hayalleri yıkmak isteyenlerden mi

Bıktırmak ve yıldırmak
Vazgeçirme yolları
Bir de zamana yaymak
Yıllar yılları kovalarken

Ölenin ardından
Zil çalıp oynar bu anlayış
Bilmezler ki kaybederler sonsuz bir yaşamı
Mazlum yaptıkça Rabbine yakarış

Sanılmasın hayallerim vazgeçilmez
Yaşamından vazgeçenin
Hangi hayali kalır
Yine de insan sormadan duramıyor
Günahım neydi de
Bunlar benden tüm hakkımı alır

Heyhat
Beyin vazgeçme dese de
Gönülde esamisi kalmamış
Bıkıyor insan
Ve gerçekten yılıyor
Tüm beden
Beyne başkaldırıp
Vazgeç demekte her an

Açtıkça ve aştıkça kapıları
Başka kapılar görünür
Her kapıda
Kilit üstüne kilit
Bu kadar kapıyı
Var mıdır açabilecek anahtar

Heyhat!
Yürek yanar, hayal yanar, köz olur
Cübbe içinde korku değil öz olur

Seğmenoğlu