İmar gerek diyerek gönlümdeki yapıyı
İçimdeki fenayı talanı kast eyledim
Derdi dünya olana kapadım her kapıyı
Dünya kadar dertleri olanı dost eyledim


Sevgi dolu bu gönlüm altmış senelik bi sur
Herkese aynı değer kalbi yoran bi kusur
Tahammül ’yeter!’ dedi, aklım ’artık orda dur!’
Yanımda neşe, huzur bulanı dost eyledim


Hayal güzergâhımda ettiğim onca gayret
Seraba koşu imiş, beyhude imiş; hayret!
’Vardır elbet’ diyerek ’her olanda bir hikmet’
Musibeti bi nimet bileni dost eyledim


Nice meclise girdim baktım ki çoğu arsız
Sohbetlerin tadı yok kelimeler ayarsız
Ne yalnızlık hoş bir şey, ne de yaşamak yârsız
Maskesiz ve çıkarsız geleni dost eyledim


Nedametimin âhı yükselirken semaya
Ne sebebe sığındım ne fakat ne amaya...
Duydum ki renk katarmış ilâhî aşk simaya
Umman-ı aşka maya çalanı dost eyledim


Cezbetse de geleni yaldızıyla bu küre
Ne nefse kulak astım ne şeytan ne münkire...
Hayatın gayesini günde en az bi kere
Düşünüp, tefekküre dalanı dost eyledim


Hangi gönül istemez; on beş asrı çıkarıp
Saadete ulaşmak; tüm engelleri yarıp?
Nebînin hasretini gözyaşlarına karıp
Aşkı ile sararıp, solanı dost eyledim


Hikâye zannederek mahşerî ayazları
Dinlesin -arzu eden- nefsinden vaazları...
Rabbine secdelerde bulup asıl hazları
Huşuyla namazları kılanı dost eyledim


Yaprak döktükçe yazın mazlumların sol yanı
Sakarya tarif eder sinemde çağlayanı
Yaraya dua sürüp sevgiyle bağlayanı
Yetimle ağlayanı güleni dost eyledim.


Bilgisine güvenen gerek duymaz silgiye
Kalbinde sevgi olan uğramaz yenilgiye...
Şayet bir garip açsa, muhtaç ise ilgiye
Lokmasını ikiye böleni dost eyledim


Doğru yanlış aşikâr; belli ecire ücret
Merhamet kan kusarken cennet ummak! Ne cüret!
Tefrika belasına deyip ’en büyük zillet’
Katliamlardan ibret alanı dost eyledim


Muhabbete müptela, aşk diline ayardım
Her yüzüme gülenin yanıbaşında vardım
İhanetten payımı tecrübelere kardım...
Nankörleri çıkardım; kalanı dost eyledim.


Mecit Aktürk