Koca dünya dönüyor da,
Sen hâlâ o köşede mi oturuyorsun be abicim?
Ev, iş, kahve köşesi,
Akşam da aynı terlikler ayağında.
Bir gün kalkıp "Ne işim var burada?" dedin mi hiç?
Oysa zaman durmuyor,
Senin inadına hep dönüyor be!

Sabah kahvesiyle dertleşen yalnız amca,
Bir sigara daha yakmış,
Düşleri duman kadar uçucu,
Ama boş ver, o mutlu!
Çünkü dünya dönüyor ya hani,
Belki bu sefer onun için döner!
Bu da onun en büyük hayali.

Düşünsene, yıldızlar bile yorulmuş bizden,
Gökyüzünde kafa buluyorlar,
Sen ise hâlâ aynı masada,
Çay bardağının dibinde şekeri ararken,
Bulamadığın sanki sadece şekermiş gibi,
Halbuki kaybolan hep senmişsin be abicim!

Dünyanın derdi mi çok?
Yoksa sen mi abartıyorsun?
Bir kere de bırak, dünya dönsün, sen de onunla dön be!
Ama yavaş, öyle çok acele etme,
Zaten bu hayat denen yolculukta,
Hep aynı yerde buluyor insan kendini sonunda:
Eski bir koltukta, o terlikler ayağında!
Son durak hep aynı , koşsan da koşmasan da!