Boşa geçen hayatımın anlamıydın
Bir kıvılcım gibi çakmıltın yüreğime
Sonra sönmez ateş alev oldun
Adını derinlere kazıdığım
Bir kadın vardı bir zamanlar sol yanımda
Satırlarımda anlatmaya kalktığımda
Dilim ve aklım yetersiz kalıyordu
İçimde yaşayan böyle büyük aşkı
Satırlara sığdırmanın da imkanı da yoktu
Her gün kalbimin içinde büyüttüm
Aşkını sakladım korsan bakışlardan
Geceye mahkum düşmüş
Yorgun bir sabahın ışıklarında buldum
Hasret kal denizlerime yunus  gibi
Her şeyi bitirdin zaten ansızın gidişinle
Dişlerimi sıkıp,dudaklarımı kanatıp
Zor olsa da kalbimn sesini dinliyorum
Sana söylediklerimi bir kenara attın
Kadehimde demlendi yalnızlığım
Kendine inadı dost bilmiş yar
Bakışlarını batır başka gözlere
Kalbini yabancı ellere verirken
Bitti mi sanıyorsun içinde ki hüzünlerin
Hep dışardaydı değil mi gözlerin
Gözyaşınla söndürürsün artık
İçindeki yangınların közlerini
Yüreğimin semasına astım seni
Artık bakmasın gözlerin gözlerime
Yok bildim ellerimi tutmayan  ellerini
Çığlıklarım çınlatsın kulaklarını
Yıkılan hayallerini toplarsın
Gittiğin şehrin kaldırımlarından
Üzerine suskunluğu giyersin ütülenmiş gömlek gibi
Yüreğine sunmuştum bir aşkın hediyesini
Sen bir türlü bilemedin kıymetini
YEŞİLIRMAK