Bu şiirin ardındaki öykü, derin bir sevdanın ayrılıklarla sınanmış ama umudunu yitirmeyen bir aşığın hikayesini anlatıyor. İki insan, birbirlerine derin bir sevgiyle bağlıdır, fakat bir ayrılık gelir, sevda yarım kalır. Şair, bu ayrılığın getirdiği büyük boşluk ve hasretle yaşamayı öğrenmeye çalışır. Her sabah uyandığında sevgilinin geri döneceği umuduyla başlar güne, her akşam ise yıldızlara bakarak onun varlığını hayal eder. Sevdiği insanın sesini, bakışlarını, hatta adını bile hafızasında tekrar tekrar yaşatır.

Aşık, uzaklarda olmasına rağmen sevdiği kişinin bir gün mutlaka döneceğine inanır. Geçen her an ağır gelir; zaman adeta yavaşlamış, saatler durma noktasına gelmiştir. Yollar sessizdir, adımlar yalnızdır, ama yine de içinde bir umut taşır. Her şey değişmiş gibi görünse de, aşk değişmemiştir. İçinde yanan sevda, her nefeste büyür, her geçen gün daha derinleşir.

Şair, sevdiği insanın gülüşüyle yeniden hayat bulmayı bekler. Çünkü onun dönüşü, aşka yeniden hayat verecek, şairin içindeki karanlık anıları aydınlatacaktır. Her gece gökyüzündeki yıldızlar, bir umut ışığı gibi parlar ve ona yazdığı şiirler bu sevdayı sonsuz kılar. Belki bir gün sevgili geri döner, o zaman bu aşk tekrar can bulur. Şairin kalbi, bu sevdanın ölmezliğine inanır ve bekler.

Bu öykü, sevdiğine derinden bağlı bir insanın sabırla, umutsuzluğa düşmeden beklediği bir aşkın hikayesidir. Sevgi o kadar güçlüdür ki, zaman geçse de, mesafeler artsa da, her şey unutulsa da şairin içinde hep canlı kalır. Çünkü aşk, ayrılığa rağmen ölümsüzdür; belki bir gün yollar yeniden kesişir, sevda yeniden birleşir. Aşkın asıl gücü, beklemek ve sevmeye devam etmektir.