Sen yokken
Bu limandan çok gemiler kalktı
Ama en hiçbirine binmedim
Hiçbirinde sen yoktun çünkü
Bu son sürgün değil benim için
Yıkılmış şehrin duvarlarında
İlk kez üşümüyorum ben
Sensizliğin kışında ayazında
Çok gemi bekledim ben bulimanda
İçinde sen olan biz olan
Bu sensiz ilk sonbaharım kışım değil
Bu sensiz ilk sürgünüm değil sensizliğe
Yarım kalan ilk öykü bizimki değil
İlk kaybolmuşum değil sensiz sokaklarda
İlk kay oluşum değil bu limanda
Demir kapılar ardında ilk değil seni aramam
Senin bıraktığın kırıntıları aramam ilk değil
Yaşanacak günler varmı daha sensiz
Hiç merak etmiyorum artık
Başıma gelen hiç bir şey
Sensizlikten yokluğundan kötü deği
Bu benim ilk vurulma değil
Bu benim ilk aşık oluşum değil
Her defasında geçtiğin yollarda sokaklarda bıraktığın herşeyle
Hep vuruldum aşık oldım
İçime yazdım adını kimse silipte
Son mutluluğumu elimden almasın diye
Sen yokken yıkıldı bu mahalle
Sen yokken yıkıldı bu şehrin her sokağı
Okuduğum hiç bir şiir hiç bir roman
Ne seni anlatır bana nede seni unutturur
Sen benim kalbimin varoş sokaklarında
Yıkık dökük evlerin Yıkılmış duvarları
Arasında biten çiçeğim
Sen benim içimdeki büyük okyanusa açılan
Gemilerin kalktı derin denizler limanım
Sen benim akan zamanım
Sen benim gözümden akan her damlanın
Düştüğü yeşil ormanım
Öyleki içinde kuşların özgürce kanat çırptığı
Bu dünyanın güzelliklerini saklandığı ornan
Ben bu şiiri sana yazdım son kurşun kalemimle
Affet seni bulamadım hiç bir gemide
Hiç bir sokakta