Halim
Dün gece
Yastığım ıslak uyudum Uyandığımda gözlerim kendini tanımadı aynada Gün başlamıştı bensiz Ben başlamıştım güne günsüz Gözlerim o garip hüzünle kanlanmış Biraz sararmış E malum çokta hastaydım Malum salgın var Bizi de sarmış haldeydim Bütün gün hava bulutluydu ama Gözlerim saklandı gözlüklerin ardına Belki de olup bitenleri sakladım gözlüklerimin ardına İçimde bir kan fırtınası Yüzümde ise soğuk bir hüznün yarası olsa da Saklandım Ne garipti dünya değil mi Ne garipti olan biten Tüm çığlar Tüm çağlar yıkılsa da üzerime Girdiğim o yedi kat yerin dibinden Gülümsüyordu Rab Ama ben üzgündüm Kazandığım zaferde Kaybedenler için üzülecek kadar küldüm Gün bitti sonunda Bir kahve içtim neyse ki Bir kahvenin sonunda Hicbirşeyin mutluluğuyla gülümsedim gökteki aya Sahi kalbim sen erebildin mi Kahvenin tadına Şükür dedi şükür Her şeyden öncesi yine tevekkül Peki ya şiir Bugün şiir düşmesin ya nolur Bugün dertleşeyim hecelerle Dedim yine sustum çoğu şeyi Şiir bile duymadan yürüdüm _beyhude |
En azından hastalığınızı. Şiirin duymadığı çığlık hissetmediği mutluluk tatmadigi acı yoktur.
Geçmiş olsun dileklerimle tebrik ederim.
Selam ve Saygılarımla...