Sanırsın hep kendi yazmış, her kitabın en hasını
Yazdığıyla silivermiş zihinlerin kör pasını
Ayrıca hep spor yapıp geliştirmiş her kasını
Zaten boşuna denmemiş “nev’i şahsına münhasır"


İlmi öyle çok derin ki, saymamış hiç sayfasını
Her zaman çok özenlice seçer kendi tayfasını
Allâmedir, hiç çekemez başkasının tafrasını
Kağnıya bile binmemiş, “nev’i şahsına münhasır"


Hak etmeyenlere denir, hak edenler unutulur
Bazen dinlemek de lazım, boş sözlerle uyutulur
Kayısı ve fındık bile, serilip de kurutulur
Daha hiç yere inmemiş, “nev’i şahsına münhasır"


Alametifarikadır, zât-ıdır en şahânesi
Her zaman hep hazır durur, cebindedir bahânesi
Nereden çıktı bu dersin, bütün bunlar neyin nesi
Korksa bile hiç sinmemiş, “nev’i şahsına münhasır"


Durmadan hep istiyor ki, sürekli onu övsünler
Umursamaz hiç kimseyi, dayak atıp da dövsünler
Çekinmez ki hiç kimseden, isterlerse hep sövsünler
Lodos esip de dinmemiş, “nev’i şahsına münhasır"


Normal biriyim dese de, hiçbir zaman değil öyle
Konuşsan da fayda etmez, ne çok şey söylersen söyle
Hiç uğraşma benimle der; konuşamazsın sen böyle
Söylenene hiç kanmamış, “nev’i şahsına münhasır"



Kimisi hep bekler durur, yok mu bana hiç iltifat
Kapı gibi hep gıcırdar, yağlamayınca kabahat
Böylesiyle geçinmek de, gerçekten çok zor zanaat
Tutuşmuş da hiç sönmemiş, “nev’i şahsına münhasır"


Türkmenoğlu demem o ki; beğenmez hiç başkasını
Bir farkımız olsun diye, yan takar hep şapkasını
Yalanları asla bitmez, hiç düşünmez arkasını
Çekip gitmiş hiç dönmemiş, “nev-i şahsına münhasır"

Şükrü Atay (Türkmenoğlu)

Şiir (88) 16’lı hece ölçüsüyle yazılmıştır.