Bir Ömer vardı, istemedi kanlı parayı,
Süfyânı dahi Mervânıyla açtı arayı!

Melikü’l-Âdil bilirdi, hesâb Deyyân’adır,
Ne lâin Mervâna, ne de hâin Süfyânadır!..


Şâhidiz êy Ebû Hafs, tamâhın yok makâma,
Müdânan da olmadı, Tulekânî ahkâma.

Fevkin de âlindesin, hak hukûkun timsâli,
Ta’vîz nedir bilmedin, deden Ömer mîsâli...


Şâhittir kezâ devrân, bid’âtlara saldırdın,
O sapık yasaları tedâvülden kaldırdın.

Atanmışken makâma, mâl etmeyip seçtirdin,
Ehl-i Beyt’e yeniden âb-ı hayât içtirdin!..


Melikü’l-Âdilsin sen, sâdeliktir düstûrun,
O meymenetsiz kavmin yüzündendir fütûrun.

Neylersin êy Halîfe, kaynar suda haşlandın,
Tek bir namaz arası ne kadar da yaşlandın!


İffetli nefsin ile izzetin hak panında,
Hak bilenin olmazmış gözü dünyâ hanında.

Erinmedin zâhir, yükü yüklendin sırtına,
Azrâil zâirmiş, henüz varmadan kırkına...


Korurken emâneti ıraktı cebânetin,
Rûhunla Allâh derken, müthişti metânetin.

Selâm sana êy Ömer, şems zerredir yanında,
Tonla asâlet akar senin şehîd kanında!..