Bir sabah vakti uyandım,
Gökyüzünde umut vardı,
Serin bir esinti dokundu kalbime,
Yürüdüm, bilmediğim diyarlara,
Kendi içimdeki ışığa doğru;

Acılarla öğrendim sevmeyi,
Dost dediklerim yüz çevirdi,
Yalnızlık sarmaladı dört bir yanımı,
Ama vazgeçmedim yüreğimden,
Kalbime tutundum imanla dipdiri;

Dağlar gibi ağırdı yüküm,
Her adımda biraz daha ezildim,
Ama ruhum, bir çiçek gibi inatla açtı,
Gökyüzüne uzandı dallarım,
Her baharda yeniden doğdum;

Gururla başım dik durdum,
Dünya nereye giderse gitsin,
Ben kendi yolumda hep yürüdüm,
Övünmedim kazandığım hiç bir şeyle,
Çünkü bana verilendi, benim değil;

Göçmen kuşlar döndü her baharda,
Onların kanatlarında coşkumu buldum,
Toprağa düşen yağmurlarda,
Her damla yüreğimde bir umut oldu,
Ve bu umutla toprağım yeşerdi;

Zaman geçti, dostlar değişti,
Ben hiç bırakmadım Rabbimin ipini,
O’na sığındım, O’nda buldum huzuru,
Yalancı dünyadan uzaklaşarak,
Gerçek sevgiyi Kalbimde hissettim;

Filistin’in yaralı yüreklerini gördüm,
Mazlumun feryadı her sabah kulağımda,
Dünya kayıtsız kaldı vicdanı yoktu,
Ama ben kalmadım, o acıyı taşıdım,
Her gözyaşı yüreğimde yankılandı;

Kışın sert rüzgarları vurdu yüzüme,
Ama baharda hep yeniden filizlendim,
Toprak gibi, yeniden başladım,
Yalnızdım belki, ama güçlüydüm,
Çünkü yüreğimdeki inancı korudum;

Bir gün geldi, dostluklar tükendi,
Menfaatler aldı her şeyin yerini,
Sahte yüzler, sahte tebessümler,
Ben yine yolumdan sapmadım,
İçimdeki sevgiyi, ışığı hiç söndürmedim;

Ve şimdi, yılların ardından bakıyorum,
Her adımım bir iz bıraktı toprağa,
Her zorluk bir çiçek açtırdı yüreğimde,
Şimdi anlıyorum, aslında yalnız değildim,
Her anımda, Rabbim vardı benimle;

Bahadır Hataylı/18.09.2024/23.45/Sancaktepe/İST