yorgunluğu sevmediğinizi bildiğimden usta,
sizin tercihiniz elbet bu deyip sustum, bende.

eyvallah.

Haklısınız şair ilk o izlenimle başlayım ziyaretime. Yalnızlar kesinlikle dört duvar ve de kendi içindeki belirsiz sonsuzlukla , hayatın soyutlanmış , etrafından kaçışan ve çevresinden tahammül edemeyen bir insan ;

bunun sayısız defa bende şiirlerde kaleme almış birisi olarak sizin başlığınıza da kesinlikle katılıyorum ama değişkenlikle. Yalnızlar , sahte dünyaya ayak uyduramaz , en yakınları geceleri kendi gölgeleri ve çevresindeki 4 duvarla çevrili bir ev. O yalnızlardan öyle filozoflar yaratılır ki , o insanlar çevreyle aslında temasları var hatta daha yoğundur. Bunu kimseler de bilmez. Genel de benim gibi de durmadan defterle dolaşırlar hep. Nerede bir kalabalık görseler Attila İlhan gibi rüzgarla anlaşıp kaçmak ,uzaktan hayatı seyreylemek isterler.

Genç ölmeleri kendi seslerini duymamaları mı onu bir sağlıkçı gözüyle anlatmak çok uzun sürer.

Yalnız bağımlılık etkisi , bir narkotik ajan gibi ayrıldığında yoksunluk sendromu yapar. Aslına bu tarz kişilere uygun bir toplumda asla yaşamıyoruz.

Kuzey ülkeleri tam da bu algıdaki olanlar olarak tam bizlik.

Yalnızlar genç ölmeli mi yoksa böylesi hayattan kurtulmanın onlar için ıstıraplarının biteceği için iyi mi? Onun analizini hep yıllardır düşünürüm. Bu insanların sevgi açlığı , sokaklardan içlerindeki kendilerine olan ki derin sevgisel yalnızlığa bakıldığında çok zor insanlar değil. Bu insanları sevmiyor asla toplum insanı.

"YALNIZLIK " en sevdiğim şiir konusudur ve onu işlemek benim gözlemimle de çok kolay olamaz. Çünkü bütüncül gözlem ,derin bir hayat felsefesi ve dışardan ve iç dünyaya doğru zor bir duyguyu kağıda aktarmak kolay asla değil.

Tebrikler şair...