Yedi yaşında gurbet yazıldı bahtıma,
Gurbete düştüm erken, köyüm kaldı ardımda,
Bilinmez şehirlerde kaybolan bir çocuktum,
Acılardan yontuldum, yüreğim oldu buruk,
Yalnız gecelerde kimsesiz kaldım bilmediğim yerde;

Her şehrin taşında ayak izim, yüreğimde hüzün,
Gözlerim uzak ufukta, yitip giderdi gündüzüm,
Kimsesiz ramazanlarda medresede kaldım,
Vicdanım paramparça, gözyaşlarımı sakladım,
Acılardan bir bahar, umutlardan köprü kurdum;

Gazze’de bir çocuğun gözyaşı, içimi dağladı,
Bir annenin feryadı yüreğimi paramparça yaptı,
Acılar göğsümde fırtına, vicdanım bir yangın,
Hangi köşeye dönsem, acının sesi yankılanır,
Bu dünyanın yükü ağır, ruhuma hüzün sarılır;

Yıldırımlar düştü kalbime, öfke dolu şimşek,
Vicdanımda delikler açtı, ruhumda derin işleyerek,
Ne zaman diner bu feryat, gözlerimde hasret,
Acılardan kaçmak isterken yüreğim daraldı,
Çağ ne zaman acısız ağrısız bir huzur bulacak?

Ey dostlar, acılarla büyüdü bu yürek,
Duyduğum her feryat, vicdanımda konakladı,
Kör bir kuyuda hapsolmuş gibiyim karanlıkta,
Bir umut bekliyorum, gelecek günlerin şafağında,
Ama acılarla sarılı yüreğim hala kaynıyor ocakta;

Bahadır Hataylı/12.09.2024/06.30/Sancaktepe/İST