Kemal Sayar | Sessiz
Sessiz oturabilir miyiz seninle?
Aramızda yaprakların hışırtısından, Ve ceylanların hayata çıkışından Başka bir ses olmadan. Beni sessiz de sevebilir misin? Yağmur almış toprağı Ve üşüyen kainatı dinlerken, Araya dünya sözleri karışmadan. Biliyor musun çekirgelerin, Unutulmuş ülkelerin, Kahrından kuruyan nehirlerin Diliyle konuşabilirim seninle! Duyabilirim seni hiç konuşmadan. Kalbinin atışlarını duyabilirim İçinde bir yaz gezmesine çıkan çocuğu Ve dudağın en uzak sokağında Biriken dilini hayatın Sökebilirim, öğrenebilirim Sözcükler bağırtılar klaksonlar Ona karışmadan. Ay sesiyle, gün sesiyle, gül sesiyle Tırmanırım kalbinin tepesine ve işte, Zakkumların diliyle konuşabilirim seninle. Rüzgarın ve acının bildiği dilde Acelesiz, hiç yarışmadan, Sessiz oturabilir miyiz seninle? |