Beni her öldürdüğünde yüzüme bir çentik atar zaman
Sadistçe bir zevk midir daha ne kadar öldürmesi gerektiğini mi hesaplıyor bilmiyorum
Ağzımde kirli ve eskimiş kelimelerin kekremsi tadı
Hayatın yoğun dumanı loş beynimin bazı damarlarını tıkamış
Bir kaç duygu kalbimin tavanıdan

sarkık
Güzel bir şeyler vardı hala var ama ben yeterince yoktum hala yokum
Bir sis hep kendisiyle oynaşmamı istiyor ve daha kötüsü o sis bir parçam ya da kalbim güzellikleri taşıyamayacak kadar yorgun
Kalemim ruhumun kekeme dili ve yokuş yukarı bir gayret içinde
Patlamış bir lastik gibiyim yol almalıyım ama olasıklar yollarımı kilitlemiş
Bataklığa alışmış yanıma el uzatıyorum sık sık diğer elimde kurumuş çiçekler ve gözbebeklerimde hesap kitap yapan ben
Kötü bir öğretmenim kendine hiç bir şey öğretemeyen
Kötü bir öğrenciyim öğrendiklerini umursamayan
Beynimi forsa yapıp sürekli kırbaçlıyorum
Her kırbaçta yolumu biraz daha kaybedip
Hiç suçu olmayan pusulama küfrederek
Bütün limanlar yanmalı anladım
Boşaltamadıysam ağır yükümü bütün limanlar yanmalı
Yaşayamadıysam ve ölemediysem hakkınca
Gözbebeklerime bakan çığlıklarını duymalı limanların
Kusursuz bir savaşın siperlerine saklamalıyım kendimi o an
Sadece kendime ketum olduğumu anlayarak