Gecenin yarısı, şehir uykusuz.
İçimde yüz yılın yorgunluğu var sanki.
Kaldırımlar konuşur, çınlar betonlar,
Boşlukta süzülen sesler, yitirir anlamını.
Kelimeler, kırık cam parçaları gibi keskin,
Dilime dolanır cümleler.
Zamanın içinde bir rüzgar gibi savrulurum,
Karanlıkta yankılanır içsel sesim.

Bu şehir mi, yoksa bir düş mü buharlaşan?
Caddelerde kaybolmuş yüzler,
Birbirine çarpar ve isimleri unutulmuş.
Hayatın bir dönemecinde, anıların küflü kokusu,
Bir yanda pas tutmuş hayaller,
Öte yanda paslanmaz yalnızlıklar.

Kelimeler boğulur, anlamların çamurunda.
Düşler, birer harf kırıntısı olur,
Anlamlar kayar avuçlarımdan,
Kaybolur boşluğun karanlık derinliğinde.
Bir sokak lambası titrer,
Gölgeler büyür, şekilsiz ve suskun.
Bir yel esintisiyle savrulan kağıt parçaları gibidir,
Nereye gittiğini bilmeden yönünü arayanlar.

Gözlerim kapalı, içimde bir fırtına,
Bir avuç sessizlikle yankılanır evren,
Yitip gider bütün suretler,
Ardında sadece bulanık bir iz bırakır.
Bu şiir mi, yoksa bir kaçış mı?
Sorular asılı kalır, cevapsız ve ağır.

Bu soruların cevabı yok,
Cevapsız kalmakta, bir varoluş biçimi.
Bir köprü altında yatan hayaletler,
Dilin sınırlarında yürür,
Ağır adımlarla, belki de son kez.

Göğün gri örtüsü altında,
Yankılar fısıldar unuttuğum isimleri.
İşaretler kaybolur, pusula şaşar.
Yollar, iç içe geçmiş bir labirenttir.
Bir çıkış yok, belki de çıkış diye bir şey yok.
Bu boşluğun ortasında,
Seslerin birbirine karıştığı bir hiçlikte,
Kaybolmak, belki de bulunmanın ta kendisidir.

Ve işte burada, harflerin çatlaklarından süzülen,
Bir başka şiir, başlar yeniden.
Bitimsiz bir döngüde, hiç var olmamış gibi.

Bu döngüde, her şey başa döner,
Sonsuz bir daire çizer kelimeler.
Düşler yeniden yeşerir,
Kuru dallardan filizlenir umut.
Ama umut da, tıpkı kelimeler gibi
Kırılgan ve kaygandır avuçta.
Bir rüyanın sınırında,
Belirsizliğin içinden sızar gerçek.

Kırık saatlerde zaman donar,
Gölgeler uzar, uzar da kaybolur.
Geriye ne kalır ki?
Bir avuç toz, bir yudum nefes.
Ve sonra yine,
Başlar her şey,
Başa dönerek, belirsizliğin içinde
Daha önce hiç var olmamış gibi.

Bu şiir mi, yoksa bir çığlık mı?
Yoksa sadece sessizliğin yankısı mı?
Cevaplar yine yok, sadece sorular var.
..
Sonsuzluk bir yankıdır.
Evrenin boşluğunda kaybolan....