hayatıma bir anlam yüklemeye çalışıyorum
ne zamandır, bilsen...
çözdükçe düğümlerini, çözdüklerime dolaşıyorum.
parmaklarım çizik çizik/kan revan.
yüreğimi hiç sorma
yapayalnız, perîşan...
ne yapsam, yoksun yanımda.
“bir kızıl goncaya benzer dudağın...” diyor ya şarkı
ben gözlerindeyim.
dalgalar saçlarında; ne tuhaf?
her şey mütenasip biz hariç...
içim içimi yedikçe kayboluyorum gölgende
umutsuzluklar dizildikçe önümde saf saf
ölüm değil ama “gibi”si tutuyor omuzlarımdan
nefes alamıyorum.
“şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler” ne olur?
lâkin, “dönmez o yıllar” sevgili.
“ayrılık başa belâ”... kazınmış bir kere alnıma
“en güzel yıllarını demek bensiz yaşadın” da diyemem
her şey girift, iç içe, düğüm düğüm
ve kimse kulak vermez efganıma
öldüm de yoksa hissedilmez mi öldüğüm?
yaşarken öldüğüm
gölgen sıra koşarken öldüğüm?..
“aşk bir yalan “ yalanına takılıyorum
“ayrılık yaman kelime” diyor ya şarkı
yaman çelişkilerde düğümler çoğalıyor
yaman üzülüyor, yaman ağlıyorum, kupkuru.
bir ışık yansın diye bekliyorum.
kör karanlık ağarsın
ve bir umut aksın ığıl ığıl
çoğalsın, çağlasın...
hasretim ıslak sevinç gözyaşlarına
zor değil vuslata gülümsemek, biliyorsun
seninle dile düşmek değil derdim
gölgene gizlenmek hiç değil
bilsin bütün kâinat! ..
sen var ya sen
aklıma ezber düşen bir güzellik
dönüşü olmayan inat...
dokunabilsem o ellerine neler söylerdim
ah bir bilebilsen!

heyhat! ..
öylesine uzaksın ki
bırak göl yeşilimi kendi haline: ağlasın!..
______________Ahtual/ANKARA