Gün doğarken başlar acılar
Odaklanırım bir noktaya
Geçerim kendimden
Durmadan sağına, soluna dönerken
Eririm mum gibi
Büyütürüm gözümde
Okyanus kadar, dağlar kadar
Karanlıklarla birlikte karamsarlaşır
Günlerim
Çıkmaz sokağa girer gibi
Çıkamam içinden
Kaybederim yolumu
Yıldızlar gibi uzak
Hayaletler gibi ulaşılmaz olur
Yine de, inatla
Gönlüme akar durmadan
Nerede olursa
Umutsuzluk abidesi gibi
Yumru olur göğsümde
Yarasını önce fark etmeyen yaralı gibi
Sonradan hissederim acılarımı
Sararmış yapraklara
Solmuş çiçeklere bakarken
Mutluluğun çok uzaklarda olduğunu
Anlarım
Kader gösterecek hünerini elbet
Günler geçtikçe
Unutacağımı sanmıştım
Ama evdeki hesap uymadı çarşıya
Umutsuzluklar, olumsuzluklar
Peşimi bırakmadı
Ve sonunda
Yalnızlık mezarına diri diri
Gömüldüğümü
Başımı kaldırıp
Mezar taşına vurduğumda
Anladım kıyametin koptuğunu
Haberim oldu olan bitenden
Ne yapsam da
Elimden bir şey gelmiyor artık

13/08/2024

mesakin