Değişti insanın ahlak edebi,
Ruhunu kaybeden öz yordu beni.
Bin yıllık örfünden almaz adabı,
Gerçeği görmeyen göz yordu beni.

Yunus’un diliyle seslenmek varken,
Kuran ahlakıyla süslenmek varken,
Sevgili döşüne yaslanmak varken,
Dillerde kaybolan söz yordu beni.

Verdiği sözünün eri olmalı,
İnsanlar içinde yeri olmalı,
Alnında helalden teri olmalı,
Kısa devre yapan faz yordu beni.

Ezan susmaz bayrak inmez sözümüz,
İmanlı kalplerde sönmez közümüz,
Namert eli değse dinmez sızımız,
Vatansızlardaki poz yordu beni.

Tarih sayfasına sığmaz adımız,
Altta yer üste gök ağız tadımız,
Gönül ocağında yanar odumuz,
Türklüğe laf eden yoz yordu beni.

Yedi düvel tanır Tuna boyundan,
Avrupa’ya doğru geçtik suyundan,
Unutmaz meydanlar fetih toyundan,
Tarihi çarpıtan tez yordu beni.

Dindari aslına dönmeli insan,
Asımın nesline dönmeli insan,
Fetihler faslına dönmeli insan,
Kalpte harlanmayan köz yordu beni.

Dindari/Osman Dindar/Kargı
Ağustos 2024