Sen,sensiz bir gece geçirdin mi hiç
Ağladın mı hiç kendi yokluğuna
Kıskandın mi hiç bir gecenin karanlığını kendinden
Sen kıyameti yaşadın mı çaresizliğin sesinde
Ben yaşadım o geceyi
Ölüm meleği gözleri üzerimde bir kıvılcım bekledi
Şeytan vesvesi ile hançer vurdu kalbime
İnandığım bütün dualar başucumda kendinden geçti
Yakup, Yusuf’unu unuttu
Yusuf düştüğü kuyuya can verdi
Nemrut merhamete geldi
Ateşime su serpen ebabiller vardı o gece
Şefaat dileyen günahkar bir kuldum mahşerde, titreyen bedenin altında
Ruhunu küfrün kollarına bırakmış Ebu Cehil gibi cehennemde yandım o gece
Cennetten kovulmuş Adem’in Havva’ya isyanı gibi
Sevdalı ama öfkesi arşın ötesinde
Hayaline esir kalmış bir köle umudu ile yandım o gece
Sabaha kadar seni kustum, hayali
boğazımda kaldı o gece
Ürkek bakışlarla aradığım bir sen vardın
Müjde beklediğim bir haberi yoluma vuslat eyledim
Sensizliğin yaktığı bir cesedin külüydü savrulan göğe
Ağacı terkeden yaprağın gözyaşı da bendim o gece
Müridi olduğum canın, canıma tak ettiği saatlerde zamanı kaybettim
Çölde vahaydım, çorak kaldım o gece
O gece sensiz yaşadığım tek gece
Senin seninle yaşadığı,benim sensiz kaldığım tek gece
Acının rengiyle kavruldum, kör ettim hayatı
Vurdum kıyıya herşeyi ile hayatı , boğulduğum o gece
Bir gece de tükenir mi insan bir sesin gidişine
Huzur bulduğum suretin,çığlığıyla kan kusarken
Haykırırken yüzyıllar ötesine cismini
Mecnun utandı kendinden o gece
Güneş üşüttü yeryüzünü üstüme
Sensiz zifir oldu gündüz güzüme
Mevsimlerden yazdı ben kış oldum o gece
Yağmur yağdı ıslatmadı seni yüzüme
Tohum ektim fidan vermedi elime
Çiçeklere baktım bahçesinde binbir çeşit sen bulunan
Gülü kokladim sen kokmadın diken oldum o gece