Sarı Deniz’e...


Dün
Geçmiş zaman evvelinde
Leyli yıllarına uğradım...



Hülya, Gülüfer, sen tebeşir tozuna bulanmış bir çığlıkla
O gri koridorları inim inim inletiyordunuz


- Öylece bakakaldım yattığın odaya -


O an içimde;
Ne İzmir ne Bursa
Bir zeytin tanesi kalmıştı demir tabağında
Bir de bir lokma ekmekle
Küçücük yüreğin kadar mis gibi Marmara vardı damağımda


Öylece durdum ve
O tebeşir tozuna banıp kahveyi içtik beraber avukatla


Saat 20:05
Nereden soktuysan aklıma
Yeşil Çınar dibinde mezarımı kazıyorum
Ucundayım yarı uyanık ölümlerin...


Belki de ilk harfi
Uzun çarşı yolları gibi karatahtaya baban çizmişti.
Ki Cumhuriyet öğretmeni çok yakışıklıydı.
O yüzden
Macür delikanlısı demiştim ya
Noktasız...


Öylece yalın
Ve sen kadar sendi öykümün son paragrafı
Sanki kocaman bir harf
Virgülsüz...


Deniz ne zaman rüzgar kokar
Ya da sen hangi kayıp zamanda güler
Büyük Ayı gölü’ne selam verirdin?


Bir yığın eblek
Kocaman ağızlı kepçe kulaklı fotoğraf
Ve bir o kadar kadraj ağırlığında
Suskun bir ikindi vakti
Durak durak satır yaratma heyecanı ile
Seni gülümsetme telaşı düştü içime


Buğulu otobüs camı ardında;

Haydarpaşa sanki Downtown,
Beykoz Yoluysa Walk Of fame
Ülkemin yıldızları kadar parlak
Ve bir o kadar da mütevazı


O mavi gözlü adam
Nasıl ağladıysa bir iç savaş hüznü ile
Ben onca zaman ona ağladım
"Nedene" bağlamıştım en dibinde yaşamın
Ve biteviye ağıt yakmıştım yokluğuna


Bir elimde "Yerçekimli Karanfil"
Diğerinde tütün karışık serum arası sarı bir kavanozda
Sen biriktirme telaşı


Bunca satırın ardından
Sana cezaevine gelen mektuplardan birini okumak isterdim
Belki sakladın
Belki de hiç bilmediğin
Anımsamadığın bir kuytuda kaldı bilmiyorum

Sabrım;
O kıvılcım hissini anlama isteği
Bunu bana çok görme sakın!

Dedim ya;
Bizim ki iyi satır dizme korkusu işte



Bilmesem de;
Son çeyrek telaşlar birikiyor usuma...