Sen varken de hasretin vardı…
Bende kalan,
Elemin ve hüznün…
Eksilmeyen…
Kendin yoksun hasretin var…
Sen varken de hasretin vardı…

Gönülde gam, ruhta buhran…
Dışarıda koca bir cihan, sen yürekte nihan…
Sen varken de hasretin vardı.

Kim demiş, hava sakin, su durgun…
İçerde vurgun…
İçerde alev, içerde ateş, içerde yangın…
Ve yokluğun…
Sen varken de hasretin vardı…

Yokluğunda yok olmadı her şey,
Yokluğunda artmadı hasret…
Yokluğunda aranmadın sadece…
Sen varken de hasretin vardı…

Kollarında takati azalırken kürek mahkûmunun;
Yürek mahkûmunun hüznü artardı…
Nabzı artardı…
Yürekte yar… Menzilde ağyar…
Yar ağlar,
Ferhat’a karşı koyamaz dağlar…
Sen dağların ardında, çöllerin sonunda, sen uzaklarda
Tuzaklar engel değil kavuşmaya;
Dağlar buluşmaya…
Yanımda olsan ne olur?
Sen varken de hasretin vardı…

Mevsim hazan, tükendi yazım
Sazım sustu…
Çöle dönmüş yüreği geçmeye Mecnun lazım,
Aramak mı güzel, bulmak mı?
Hicran mı güzel, vuslat mı?
Yoksa yanında olmak mı?
Ne fark eder,
Sen varken de hasretin vardı…
Sen varken de hasretin vardı…