Prusias ad Hypium
Notlarına devam ediyor kalem
İzmir imbatında Güneş ile ezber bozan Çakır gözlü falcının yalanıydı aslında
Kumdan kuleler
Ve Ege Deniz olalı
Zamanın en nazenin yerinde geldi vurdu şakağından hayatı
O hayat ki
Kimi zaman eline kan bulaşan Bir yazarın öyküsüne renk renk nakşediyordu zamanı

Gülün kokusu yoktu
Kaybolmuştu sayfalar dolusu şiirler
Telaştı yaşanan
Ve sürekli bu şehirde
Yağmur zamanı sanki gökyüzüne inat
Üst komşunun köpeği Lili avaz avaz şarkı söylüyordu

Söylesene Lili ;
Diyelim ki mamanı yedin
Takındın,süründün
Tanışma merasimi ile konuşmaya çalışsam seninle
Avazın bir hınç ile hangi çiçeğin dalına yükselirdi ?
Ya da
Yarı ürkek bir paticik selam mı verirdin ?

Lili ;
Kaç zamandır rüyalarımı yazıyorum
Fakat şu deniz ve o dalga sesleri yitirip başka bir aleme savuruyor beni
Tamam hırıltından anlıyorum
Dön kendine bak oğlum diyorsun
Bilmiyorum demişti
O çiçek ezgili bohçacı kadın
Bilinmezlik nedir Lili?

Ne yapayım yani
Uçarı düşlerimi evde oynadığın toplara
Ya da o kırmızı frizbiye mi yükleyeyim
Al getir diye
Söylesene Lili ;
En çok ısınan düş mü yükselir göğe ?
Ege yine aklımda
Ve bir de
Güneyden esen
O kırmızı kalbimi sarıp sarmalayan düşsel esinti.