Kendine çarptığın oldu mu hiç birdenbire...!


Hep aynı dili konuşurken buluyorum kendimi.
Ruhun kendi içine kıvrılmış hâli.
Bu sanırım biraz kendinden geçip  ,
Biraz bulmak kendini.


Bazen toplamaya  çalıştıkça dağılıyor.
Nereye ait olduğumu bulamadım...
Yerim neresi benim...!

Nasıl da yabacılaşıyor zamanla,
İnsanın en sevdiği parçası insana.
Kendime sürgün yemişim,
Ayrıldım parçalara...

Zaman doğuyor mu, ölüyor mu burada...!
Anlayamadığım,
Anlatamadığım,
Çozüldükçe düğümlenen
Bir dünyada  kısıldım kaldım.
Sürekli  mırıldandığım bir şarkı plesenk olmuş dudaklarımda...
*Yerimizi bulamadık...

Yakınları çizmeye çalışıyorum uzaklardan , Kalbimin görebildiğim yerlerini...
Anaforlar, kraterler, buzullar,
Geride yıkık  kentler...

Adımı sorsalar  söyleyemeyecek anlar yaşadım. Kendinden kurtuluş yok , bunu çok iyi anladım.

Keşfedilmemiş bir coğrayfası var
içimdeki ülkenin.
Yolun sonunda mıyım başında mı , Bilmiyorum.
Yalnız yürümen gereken
Yollar vardır ya hayatta.
Sanırım onlardan birindeyim.

Sabahı sayıklıyor içimin renkleri.
Örtsen de saklayamıyorsun gerçekleri.

Çözülecek  dili belki  zamanla,
Dağınıklığını yaşıyorum...

Geçmişin sorgusu belki de,
Geleceğin kurgusu...

Bin nedametle anladım ki
Her şeyi tanımak kolay ,
Kendini tanımak zormuş.

Suyu aramaya  başladığında anlıyorsun
Ne kadar susuz kaldığını.

Ben bunu hep yapıyorum.
Biraz kendimden oluyor,
Biraz kendimi buluyorum.
En okunmadık yerlerinden,
Okumaya çalışıyorum...

İşte böyle med cezir,
Med cezir
yaşıyorum...