aynadaki dostumu çok üzgün buldum bugün
tüm iyi niyetleri yitmiş,yüzü gergin, içi tufanlarla dolu
yolum sisli, yitmiş yüreğinin hevesi, yaşaması üzgün
düşünceleri balyoz, anıları sırça, boğazı topaçlarla dolu

en çok kadehlerin suskun saatleridir yalnızlığı
yıllara yuvalanmış dostlukların ihanetidir sırtındaki ağırlık
hep kardeşlik dedi, anlamını kavrayamadılar, budur üzüntüsü
görüntüsünün kabalığına küskün, gizli kaldı hep içindeki incelik

avuçlarının derisi yıprandı iyi niyetinde hoşgörüsünün
yüreğinde ihanetin bin bir darbesi, dayanamaz oldu acılarına
tüm unutkanlıklar hep dostlarını buluşu, anlamsızı tesadüfün
özrün körlüğü sefada, hayasızlık denizinin ölü balık kıyılarında

yine de aynadaki dostum ölse ve yeniden dünyaya gelse
bir çimento çuvalı fazlalığı hariç ayni yolda yürürdü
avuçlarının derisini feda ederdi hoşgörüsüne
yine de yol kenarlarında genetik pisliklerin vıcıklayışını görürdü

saygıyı çıkarcılıktan soyutlamasını öğrenemedik bir türlü
gülün rengine, kimi kokusuna hayranlığımız göz yumdu dikenine
çoğu zaman kargaları dinledik, unutarak neşemizi okşayan bülbülü
karıştırdık hep zambakla sümbülü, bakmadan bize gülümseyen rengine

kadehime kadeh kaldırdı, aynadaki dostum, unutarak yorgunluğunu
gırtlağındaki umutsuzluk topaçlarını yudumladı rakının acı tadıyla
parmaklarıyla yakalamak istedi kırarmış saçlarında yalnızlığını
aşkı anımsadı, kadeh kaldırdı yine bir nebze yaşamak için anılarıyla